ظرفيت سنجي منابع فقهي در استنباط گزاره هاي فقه سياسي

دست‌يابي به قطعيت، حجيت، صحت استناد و انتساب به شارع در دانش‌هاي فقهي، تنها از مسير مراجعه به منابع فقه به عنوان منبع جوشش تفكر و تفقه ميسر و ممكن خواهد بود. «قرآن» و «سنت» دو منبع اصلي فقه و فقه سياسي قلمداد گرديده و حجيت سنت در فقه سياسي؛ هرچند تابعي از حجيت قرآن قلمداد مي‌شود، اما سنت را به دليل تبيين و تفصيل قرآن كريم، بايد غني‌ترين منبع فقه سياسي به ‌شمار آورد. اجماع در فقه سياسي شيعه تنها در صورتي مي‌تواند به عنوان منبع صدور حكم و الزام سياسي باشد كه كاشف از قول معصوم باشد. ادراكات بديهي و قطعي عقل در فقه سياسي تشيع حجت بوده و ساير تأملات عقلاني به معيار و ملاك معارف قطعي وحياني مورد توجه فقهاي شيعه بوده است. جايگاه عرف، بيش تر در تشخيص موضوعات و مصلحت به عنوان تطبيق بر مصاديق در فقه سياسي كاربرد دارد، اما به عنوان منبعي مستقل به شمار نمي‌آيد. قراردادهاي اجتماعي در صورتي كه مستنبط از منابع اصيل ديني باشند، در واقع بازگشت به كتاب و سنت داشته و ديدگاه قرارداد اجتماعي غربي، قرابتي با فقه سياسي شيعه ندارد.