بررسي و نقد تفسير وهابيت از صفات خبري

در قرآن كريم صفاتي به خداي سبحان نسبت داده شده كه موهم تشبيه و تجسيم است. چيستي اين صفات يكي از دغدغه‌هاي هميشگي قرآن‌پژوهان از آغاز رواج دانش تفسير تا به امروز بوده است. از رهگذر همين دغدغه‌ها، مفسران با توجه به مرام اعتقادي و مذهب كلامي خويش، اين آيات را تفسير نموده‌اند. يافته‌هاي تحقيق حاكي از آن است كه دو رويكرد كلي در باب صفات خبري وجود دارد؛ يكي رويكرد عقل‌گرايي و ديگري رويكرد ظاهرگرايي؛ وهابيت به رويكرد دوم تعلق دارند و رأي خود را ديدگاه اصيل اسلامي مي‌دانند و ساير ديدگاه‌ها را بدعت تلقي مي‌كنند، در مقابل علماي شيعه به نقد ديدگاه وهابيت پرداخته‌اند و با ارجاع متشابهات به محكمات و تقدم عقل برهاني به ظواهر نقلي و بهره‌وري از دلالت لفظي و تصديقي، به فهم و تفسير آيات مربوطه مي‌پردازند. آنها قائل به نظريه »اثبات با تأويل « بوده، نظريه »عينيت صفات و ذات « و نظريه »تنزيه « را پايه تفسير صفات خبري قرار داده‌اند.