عرصه‌هاي عمومي شهري و تاثير آن در بافت فرسوده؛ مطالعه موردي منطقه 8 كلان‌شهر تبريز

اهداف: بخش عمده‌اي از سطح شهرهاي ايران، دچار فرسودگي و ناكارآمدي هستند. فرسودگي به دو صورت نسبي و كامل در عرصه‌هاي شهري رخنه مي‌كند. در عرصه‌هاي بافت‌هاي فرسوده سرمايه‌هاي انساني، مالي، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي كشور در معرض خطر ناشي از حوادث غيرمترقبه قرار دارند. بر اين اساس هدف تحقيق حاضر، ارزيابي عرصه‌هاي عمومي شهري در بافت فرسوده منطقه 8 تبريز بود. روش‌شناسي: اين پژوهش توصيفيتحليلي از نوع همبستگي در سال 1398 در منطقه 8 كلان‌شهر تبريز در بين 50 نفر از كارشناسان و نخبگان شهرداري تبريز انجام گرفت كه به‌صورت تصادفي انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسش‌نامه‌اي محقق‌ساخته بود كه با مولفه‌هاي ادراكي، اجتماعي، كالبدي و عملكردي در قالب 18 متغير به ارزيابي عرصه‌هاي عمومي شهري مي‌پرداخت. داده‌ها، توسط نرم‌افزار SPSS 25 و با استفاده از آزمون T تك‌نمونه‌اي، همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه آناليز شدند. يافته‌ها: متغيرهاي 18گانه توانستند 98% واريانس عرصه عمومي بافت فرسوده را تبيين نمايند (980/0=R2). متغيرهاي اختلاط عملكرد و فعاليت و سازگاري فعاليت‌ها به‌مراتب تاثير بيشتري در مقايسه با ساير متغيرها در پيشگويي متغير وابسته داشتند، به گونه‌اي كه يك واحد تغيير در انحراف‌معيار اختلاط عملكرد و فعاليت و سازگاري فعاليت‌ها باعث مي‌شد تا انحراف‌معيار متغير وابسته (عرصه عمومي بافت فرسوده) به اندازه 83% و 77% تغيير كند. نتيجه‌گيري: مولفه اجتماعي بيشترين تاثيرگذاري بر فرسودگي منطقه 8 تبريز را دارد و مولفه‌هاي عملكردي و ادراكي در رتبه‌هاي دوم و سوم هستند. متغيرهاي اختلاط عملكرد و فعاليت و سازگاري فعاليت‌ها نسبت به ساير متغيرها سهم بيشتري در پيشگويي فرسودگي منطقه 8 دارند.