تبعيض بين دانش آموزان: پديدارشناسي تجربه دانش آموزان محروم از عدالت

بدون عنوان

بسيار تأكيد شده است كه معلمان در توجه به همه‌ دانش‌آموزان عدالت را رعايت كنند. به نظر مي‌‌رسد نداشتن توجه لازم به برخي دانش‌آموزان مي‌تواند تبعات روحي جبران‌ناپذيري براي آ‌نان در پي داشته باشد. هدف اين مقاله، تحليل تجربه دانش‌آموزاني است كه از تبعيض بين دانش‌آموزان توسط معلمان ناخرسند بوده‌اند. اين تحقيق با به‌كارگيري روش كيفي پديدارشناسي، و از طريق مصاحبه با 9 نفر از دانش‌آموزاني كه به نظر مي‌رسيد، از بي‌توجهي معلمان به خود ناراضي‌اند، از طريق نمونه‌گيري هدفمند تا نيل به اشباع نظري انجام شد. آنچه در جريان تحليل به‌دست‌ آمده، با استعانت از روش هفت‌مرحله‌اي كوالايزي بود. مقوله اصلي كه از تحليل داده‌ها استخراج شد، «خودخوارانگاري» بود. ابتدا سعي شد تبعيض بين دانش‌آموزان از جانب معلم توسط مصاحبه‌شوندگان واكاوي شود. حاصل اين امر، مواردي از اين دست بود: «سردي در احوال‌پرسي در مقابل روابط صميمي»، «بي‌توجهي به سؤالات دانش‌آموز در مقابل پاسخ‌گويي همراه با تشويق»، «اجازه ندادن براي خروج از كلاس در مقابل رسيدگي منطقي به اين قضيه»، «ندانستن نام دانش‌آموز در مقابل اهميت دادن به نام و مشخصات او» و «با غضب نگاه كردن در مقابل مهربان بودن». در طرف ديگر، حاصل استخراج اين موارد در تجربه «خودخوارانگاري» دانش‌آموزان، «احساس جذاب نبودن»، «احساس بي‌هنر بودن»،‌ «احساس مفيد نبودن»، «احساس سربار بودن» و «احساس غريب بودن» بود. يافته كلي پژوهش اين بود كه نوع رفتار معلم با دانش‌آموزان، شكل‌گيري طيفي از احساسات متنوع و عموماً منفي را در پي دارد. رسيدن جامعه به خودآگاهي در زمينه نقش نوع رفتارها در بروز احساس‌ها و تجربه‌هاي خاص در افراد، و همچنين تصميم به تلاش در جهت رفع اعمال نادرستي كه به بروز اين تجربه‌ها و ادراك‌هاي منفي مي‌انجامند، راهكارهاي مقابله با اين گونه رفتارها هستند.

فاقد چكيده