يك كتاب،يك طنزنويس يك جامعه

بدون عنوان

ديويد ســداريس يكي از موفقترين طنزنويسان معاصر به شمار ميرود. او اين موفقيت را مديون داستانهاي كوتاهي است كه در آنها به بررسي مســائل اجتماعي ميپردازد. مسائلي كه برگرفته از تجربيات شخصي وي نظير بزرگ شدن در خانوادهاي در طبقة متوسط، زندگي مشترك، و مهاجرت به انگلستان و فرانسه است. در بخشي از كتاب »بلاخره يه روز قشنگ حرف ميزنم«، او از تجربة اولين تدريسش در قالب طنز ميگويد. خوشبختانه يا متأســفانه طنز سداريس از جنس معلمي اســت؛ نه از جنس منتقد يا روانشناسي كه- دور از گودنشسته- و فقط قصد دارد معلم و فرزندي بينقص تحويل جامعه بدهد. ســداريس نسخ هاي خاص براي كسي نمي پيچد، اما سرراســت حرفش را ميزند و شرايط را شرح ميدهد. او نويسندة دردهاي مشــترك است و شايد به همين علت شمارگان كتابهايش در ايران خودمان هم بالا ست. ما يك درد مشترك با سداريس داريم: آموزش!

بدون چكيده