اثربخشي زوج درماني شناختي رفتاري بر كيفيت و صميميت زناشويي زوجين در آستانه طلاق نسيم

مقدمه: زوجين به عنوان عوامل ايجادكننده محيط ناخوشايند درون خانواده و از هم پاشيدگي كانون گرم خانواده و افزايش طلاق در كشور، نياز به آموزش روشها و فنون متعددي دارند تا تغييرات لازم را در نگرش، رفتار و روابط خود با اعضاي خانواده ايجاد نمايند. پژوهش حاضر با هدف اثربخشي زوج درماني شناختي رفتاري بر كيفيت زناشويي و صميميت زناشويي زوجين در آستانه طلاق انجام گرفت. روش پژوهش: طرح پژوهش شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه گواه و جامعه آماري پژوهش حاضر شامل زوجين متقاضي طلاق در دادگاه مفتح شهر تهران در سال 931 بود كه از ميان آن ها 93 زوج به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايشي ) 1 زوج( و كنترل ) 1 زوج( قرار گرفتند. جهت گردآوري دادههاي پيش آزمون و پس آزمون ابزار پژوهش شامل مقياس سازگاري زناشويي اِسپانير ) 311 ( و پرسشنامه نيازهاي صميميت باگاروزي ) 33 ( بود. گروه آزمايش 8 جلسه 1/ ساعته زوج درماني شناختي رفتاري را دريافت كردند. براي تجزيه و تحليل آماري داده ها از تحليل كوواريانس استفاده شد. يافتهها: در پژوهش حاضر بين ميانگين هاي نمرههاي كيفيت زناشويي گروه آزمايش و كنترل در مرحله پس آزمون تفاوت 3/ معناداري وجود داشت ) 3 P< (. بين ميانگين نمرههاي صميميت زناشويي گروه آزمايش و گروه كنترل در مرحله پس 3/ آزمون تفاوت معناداري وجود داشت ) 3 P< .) نتيجهگيري: زوج درماني كوتاه مدت شناختي رفتاري يك روش درماني مؤثر بر كيفيت روابط زناشويي و صميميت زناشويي زوجين در آستانه طلاق است.