اثربخشي واقعيت درماني گروهي بر كيفيت زندگي، رضايت زناشويي و نگرشهاي ناكارآمد زوجين شهر اصفهان

مقدمه: با توجه به رابطه بين نگرشهاي ناكارآمد افراد با كيفيت زندگي و رضايت زناشويي افراد و تاثير واقعيت درماني بر اين متغيرها، هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي واقعيت درماني گروهي بر كيفيت زندگي، رضايت زناشويي و نگرشهاي ناكارآمد زوجين شهر اصفهان بود. روش پژوهش: روش تحقيق از نوع نيمه آزمايشي و با استفاده از طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل انجام گرفته است. جامعه آماري اين پژوهش كليه زوجين مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر اصفهان در سال 1397 بود. از ميان جامعه آماري به روش نمونهگيري هدفمند و براساس نمرات پرسشنامه نگرشهاي ناكارآمد بك و وايزمن )1978 ،)پرسشنامه رضايت زناشويي انريچ )اولسون و فاورز، 1989 )و پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني )1998 )و مالكهاي ورود و خروج، 20 زوج )40 نفر( متعارض انتخاب شد كه اين 20 زوج به طور كامال تصادفي به دو گروه 10 زوجي )20 نفري( آزمايش و كنترل تقسيم شدند كه گروه آزمايش، واقعيت درماني را براساس برنامه درماني گالسر )1391 )دريافت كرد و گروه كنترل هيچ درماني دريافت نكرد. همچنين براي تجزيه و تحليل دادهها از تحليل كوواريانس استفاده شد. يافته ها نتايج پژوهش نشان داد كه واقعيتدرماني به طور معني داري باعث افزايش كيفيت زندگي )0001/0= P ،73/49=F )و .ميشود اصفهان شهر زوجين( F=27/93 ،P= 0/0001( ناكارآمد نگرشهاي كاهش و( F=38/47 ،P= 0/0001( زناشويي رضايت نتيجه گيري: بر اساس يافته ها كيفيت زندگي و رضايت زناشويي زوجيني كه در گروه آزمايش بودند، نسبت به گروه كنترل به طور معناداري افزايش و نگرشهاي ناكارآمد آنان كاهش يافته است. لذا روش واقعيتدرماني، روشي موثر براي كاهش مشكالت روانشناختي و بهبود زندگي زناشويي افراد است.