آموزش علوم به روش كاوشگري

فاقد عنوان لاتين

امروزه آموزش، آماده كردن دانش‌آموزان براي زندگي در دنيايي ثابت و ايستا نيست، بلكه مهيا كردن آن‌ها براي مقابله با تغييرات و چالش‌هاي زندگي امروز و آينده است. در آموزش به روش سنتي، هدف، تسلط بر محتوا بدون تأكيد روي توسعه مهارت‌ها و نگرش‌ها بود و دانش‌آموزان در واقع فقط گيرنده‌هاي دانش معلم خود بودند. در چنين نظامي معلم‌ها دائم مشغول بالا بردن نمره‌هاي دانش‌آموزان خود هستند در حالي‌كه بچه‌ها به‌طور معناداري به يادگيري نمي‌رسند[1]. اما آموزش به روش كاوشگري، در اصل، معتقد به آماده ساختن فرد براي يادگيري مستقل است و روش آن مبتني بر مشاركت فعال شاگردان در فرآيند كاوشگري علمي است. كودكان، مشتاق و كنجكاو رشد و نمو خود هستند و آموزش كاوشگري، توان طبيعي و اكتشافي آن‌ها را به‌كار مي‌گيرد و به آن‌ها جهت‌هاي خاصي براي كشف بهتر زمينه‌هاي جديد مي‌دهد. هدف كلي آموزش كاوشگري، كمك به شاگردان در ايجاد نظم عقلي و مهارت‌هاي لازم براي طرح پرسش و پژوهش براي پاسخ به آن‌ها مبتني بر كنجكاوي خود آن‌هاست. واژه كاوشگري اشاره به فرآيند كسب اطلاعات از راه تحقيق و بررسي توسط شخصي را دارد كه مشتاق شناختن پديده نهفته در يك پرسش است. كاوشگري مي‌تواند به اين صورت تعريف شود: «فرايند تشخيص مسئله، نقد آزمايش‌ها، تشخيص جايگزين‌ها، طراحي تحقيق‌ها، بررسي حدس و گمان‌ها، جست‌وجوي اطلاعات، مدل‌سازي، گفت‌وگو با همسالان و پروردن استدلال‌هاي منسجم» [2]. از نظر هيانگ [3] كاوشگري شامل بررسي يك مسئله، يافتن حقيقت يا دانش ـ كه خود نيازمند تفكر، مشاهده، پرسشگري، انجام آزمايش و نتيجه‌گيري است ـ و تفكر خلاق و استفاده از شهود مي‌باشد. در روش تدريس كاوشگري سه حوزه كاوش، كشف و تجربه وجود دارد. كاوشگري، فرايند شناخت علم از طريق انجام آزمايش‌هاي علمي ا‌ست. همچنين افراد از طريق آزمون و خطاها و جست‌وجوي اطلاعات مي‌توانند كم‌كم الگوها و ارتباطات را ببينند كه اين فرايند منجر به كشف مي‌شود. كشف براي به دست آوردن دانش، مفاهيم و تعميم آن‌هاست. اگر كاوشگري و كشف هم‌زمان اتفاق بيفتند تا فرايند توسعه مهارت‌هاي علمي محقق شود، درواقع تجربه حاصل شده است. آكسلا [4] قابليت‌هاي روش كاوشگري در علوم را شامل تصميم‌گيري، تفكر انتقادي، انعطاف‌پذيري، بردباري و استقلال مي‌داند [1]. آموزش به روش كاوشگري مي‌تواند يك راه پرانگيزه براي يادگيري علوم باشد زيرا روي علايق خود بچه‌ها متمركز مي‌شود و با توانا كردن آن‌ها به پيشبرد تحقيقات خودشان، منجر به تحقق يادگيري فعال در آن‌ها مي‌شود. از آنجا كه نشانه گرفتن انگيزه و علايق خود بچه‌ها روي عملكرد آن‌ها به‌طور مثبتي مؤثر است، روش كاوشگري به‌عنوان يك رويكرد تأثيرگذار براي يادگيري مفاهيم و طبيعت واقعي علم شناخته مي‌شود [5]. در واقع براي اينكه به كودكي كمك كنيم تا مسئله را حل كند، بايد مسئله براي او معني پيدا كند و او تا حد ممكن در ايجاد و توسعه آن نقش داشته باشد. به‌طور خلاصه مسئله بايد مسئله خود كودك شود تا او متمايل به حل آن شود [6].

فاقد چكيده لاتين