ارتباط مؤثر والد ـ كودك، زيربناي كاهش مشكلات رفتاري كودكان

خانواده نقشي بنيادي در ايجاد سلامت و بيماري افراد ايفا مي‌كند و اصلي‌ترين نهاد در حفظ سلامت فرد و جامعه است. يكي از مهم‌ترين عوامل مؤثر بر رشد رواني و اجتماعي، روابط والدين و كودكان است كه در زندگي كودك در حال رشد اهميت بسزايي دارد. سبك‌هاي تربيتي ناكارآمد و تعامل نامناسب والد ـ كودك در طول دوران تحول، به ايجاد مشكلات ارتباطي و در نهايت آسيب‌پذيري كودكان در برابر اختلال‌هايي نظير اضطراب، مشكلات رفتاري، آسيب روان‌شناختي، منجر خواهد شد. كاهش رابطه مثبت والد و كودك از آگاهي كمِ والدين در زمينه مهارت ارتباط برقرار كردن با كودك ناشي مي‌شود. بنابراين، روش مداخله اوليه كه شيوه فرزندپروري والدين را هدف قرار دهد، از روش‌هاي بسيار مؤثر در پيشگيري از اختلالات مزمن رفتاري است. آموزش كساني كه بيشترين زمان را با كودك مي‌گذرانند و بيشترين تأثير را بر او دارند، احتمال كاهش رفتارهاي نامناسب را در كودك افزايش مي‌دهد. رابطه والد ـ كودك، تركيبي از رفتارها، احساسات و انتظارات منحصربه‌فرد است كه بين والدين و فرزندان وجود دارد و شامل زمان با كيفيت، محبت فيزيكي و ارتباط كلامي است. از روش‌هاي برقراري ارتباط با كودك، بازي و قصه‌گويي است كه مي‌تواند نوعي ارتباط دوطرفه و عاطفي بين كودك و والد ايجاد كند.