اهميت پوشش گياهى در محيط‌هاى آموزشى كودكان

طبيعت در بخش عمده‌اي از تاريخ تكامل انسان يكي از مهم‌ترين زمينه‌هايي بوده كه انسان طي سال‌هاي حساس و تأثيرگذار بلوغ خود با آن سروكار داشته است. شايد گزافه نباشد اگر بگوييم كه تجربه مستقيم و غيرمستقيم طبيعت يكي از تأثيرگذارترين عناصر رشد فيزيكي، عاطفي، ادراكي و حتي اخلاقي انسان بوده است و احتمالاً در آينده نيز چنين خواهد بود (1). تغيير در نوع زندگي و پيشرفت فناوري در شهرها، به خصوص شهرهاي بزرگ، زندگي كودكان را تغيير داده است. كودكان از تجربه‌هاي روزانه در دنياي طبيعي جدا شده‌اند. تغيير در خانه‌ها، بازارها، محله‌ها، خيابان‌ها، ورود تلويزيون، رايانه و فناوري كه فرصت‌هاي خالي كودكان را به جاي بيرون از خانه بودن مي‌گيرند، اوقات فراغت بچه‌ها را به‌طور فزاينده‌اي پر از لحظات از پيش‌ تعيين‌شده و نظارت‌شده كرده‌اند كه اين عوامل بيش از پيش زندگي آن‌ها را محدود مي‌كنند. مي‌توان گفت ارتباط كودكان و طبيعت در دنياي امروز قطع شده و لازم است اين ارتباط دوباره برقرار شود. مدارس يكي از فضاهاي مهمي هستند كه كودكان ساعت‌هاي زيادي از طول روز خود را در مهم‌ترين سنين الگوپذيري و ‌آموزش‌پذيري در آنجا سپري مي‌كنند و يكي از مهم‌ترين فضاها براي برقراري دوباره اين ارتباط است. مطالعه تئوري‌هاي آموزشي نشان از توجه آموزش‌دهندگان كودك به آموزش‌هاي خارج از محيط كلاس در كنار ‌آموزش‌هاي داخل كلاس دارد و استفاده از طبيعت به‌عنوان ابزار آموزشي امروزه بسيار مورد توجه قرار گرفته است. همچنين طبيعت قابليت‌هاي زيادي براي پرورش مهارت‌هاي كودك در اختيار دارد و مي‌تواند به‌جز ابزار آموزشي، بستر بسيار مناسبي نيز براي پرورش جنبه‌هاي مختلف رشد كودك باشد. همچنين وجود فضاهاي طبيعي باعث ايجاد آرامش روحي، طراوت فضا و حس تعلق خاطر بيشتر كودكان نسبت به فضاي مدرسه مي‌شود [2].