فرصت يادگيري براي همه: نگاهي ديگر به هوش هاي چندگانه

حدود دو دهه تدريس رياضي را در پايه‌هاي دبيرستان بر عهده داشته‌ام. در آن دوران، هر سال با برخي از دانش‌آموزان ساعي مواجه بودم كه با وجود زحمات زياد، نتايج قابل توجهي كسب نمي‌كردند. اين موضوع، به‌ويژه با فرض تدريس و دلسوزي به ظاهر شايسته و همچنين نتايج چشمگير نظرسنجي‌ها، برايم بيشتر تعجب‌برانگيز بود! احساس مي‌كردم در اين ميان حلقه مفقوده‌اي وجود دارد. در اين حال، هنگام تدريس، در پاسخ به سؤال دانش‌آموزي كه به خوبي نياموخته بود، آن مطلب را دوباره و با همان شيوه، تكرار و حداكثر مثالي مشابه براي تفهيم آن به‌كار مي‌بردم. ياد نگرفتن دانش‌آموز را پس از اين مراحل، به خاطر كمبود تلاش در خور، كاستي استعداد رياضي و يا ناصوابي هدايت تحصيلي وي تلقي مي‌كردم. در پي چنين ناكامي‌ها و برچسب‌هايي، چه بسيار عوارض روحي، رفتاري و انگيزشي متوجه دانش‌آموز مي‌شد! شايد اين حكايت وصف حال شما نيز بوده باشد! بعد از آن بود كه آشنايي با نظريه «هوش‌ هاي چندگانه» نظرم را جلب و نيازم را رفع كرد. كاربست آن در تدريس، و انجام پژوهشي در اين خصوص، نگرشي نو را در امر ياددهي برايم به ارمغان آورد. از آن پس به واقع دريافتم، همه‌ دانش‌آموزان مي‌توانند ياد بگيرند! و ناكامي‌ ايشان در يادگيري، از ناتواني معلم در ياددهي ناشي مي‌شود! ناتواني برخاسته از ناآگاهي نسبت به چگونگي يادگيري دانش‌آموزان و ابزارهاي شناخت ايشان. از اين‌رو، قصد دارم حاصل مطالعات و تجربه‌هايم را در يادداشت‌هايي به شما معلمان گرانقدر تقديم كنم. در اين رهگذر، از نظرات و تجربه‌هاي همكارم جناب آقاي غفاري، از معلمان دوره‌ ابتدايي، كه سابقه كاربست اين نظريه را دارد نيز بهره‌مند خواهيم شد.