اثر استرس انزواي اجتماعي بر رفتار خميازه در موش صحرايي نر بالغ تيمار شده با مورفين و نالوكسان

انزواي اجتماعي از هفته‌هاي پس از شيردهي ممكن است باعث تغيير رفتار در حيوانات بالغ شود و از طرفي خميازه رفتار فيلوژني و مسري است. اين مطالعه در موش نر بالغ انجام شد با هدف تعيين تأثير استرس انزواي اجتماعي بر رفتار خميازه در موش صحرايي نر بالغ تيمار شده با مرفين و نالوكسان انجام شده است. تعداد 32 موش صحرايي (21 روز پس از شير گرفتن) انتخاب شده و موش ها به مدت 6 هفته در قفس‌هاي جداگانه با بافرهاي پلاستيكي سياه قرار گرفتند. هشت موش در يك گروه كنترل و بقيه در قفس‌هاي انفرادي قرار گرفتند: يك موش نر در هر قفس و آنها را بدين صورت گروه‌بندي كرديم: گروه كنترل در شرايط اجتماعي كه در يك قفس 8 رت قرار داده شد و بعد 6 هفته تزريق سالين با دوز 1 ميلي گرم بر كيلوگرم رفتار خميازه به مدت 60 دقيقه ثبت مي‌گردد. گروه دوم يا انزواي اجتماعي بدون تيمار با آگونيست و آنتا گونيست داروهاي اپيوييدي در قفس مجزا كه هر قفس يك رت دارد بعد 6 هفته رفتار خميازه به مدت 60 دقيقه ثبت مي‌گردد. گروه سوم، انزواي اجتماعي بعد 6 هفته تيمار با آگونيست داروهاي اپيوييدي (مرفين) با دوز 5 ميلي گرم بر كيلوگرم بعد از30 دقيقه به مدت60 دقيقه رفتار خميازه ثبت مي‌گردد. گروه چهارم، انزواي اجتماعي بعد 6 هفته تيمار با آنتاگونيست مرفين (نالوكسان) با دوز 1 ميلي گرم بر كيلوگرم بعد از 30 دقيقه به مدت 60 دقيقه رفتار خميازه ثبت مي‌گردد. تعداد خميازه در گروه دريافت كننده مرفين (p≤0.05) تفاوت معني‌داري نسبت به گروه كنترل (p≤0.05) نداشت. همچنين افزايش تعداد خميازه‌ها در گروه‌هايي كه نالوكسان دريافت مي‌كردند (p≤0.001) وجود داشت. در شرايط انزوي اجتماعي تزريق مرفين باعث تغيير تعداد خميازه در موش‌هاي صحرايي نر نمي‌شود در حاليكه نالوكسان آنتاگونيست گيرنده‌ي اوپيوييدي مو، موجب افزايش تعداد خميازه در شرايط انزواي اجتماعي مي‌گردد.