بررسي تغييرات هدررفت خاك با كاربرد خاك‌پوش‌هاي آلي و شيميايي در مقياس كرت

كاهش و يا مهار هدررفت خاك اهميت زيادي در حفاظت از منابع آب و خاك دارد. بر همين اساس، روش‌هاي مختلفي براي مهار هدررفت خاك به‌كار برده مي‌شود. بررسي‌ها نشان داده است كه كاربرد خاك‌پوش‌هاي آلي و شيميايي از روش‌هاي موجود و مفيد جهت حفاظت آب و خاك مي‌باشد. از اين رو در پژوهش حاضر به ارزيابي اثرات بقاياي لوبياروغني (به‌عنوان يك خاك‌پوش آلي) با سطح‌هاي 25، 50 و 75 درصد و پلي وينيل استات (به‌عنوان يك خاك‌پوش شيميايي) با سطح سه درصد بر مؤلفه‌هاي هدررفت خاك و غلظت رسوب پرداخته شد. آزمايش‌ها در شرايط آزمايشگاهي و تحت شبيه‌ساز باران با شدت 80 ميلي‌متر بر ساعت در مدت زمان 10 دقيقه انجام شد. نتايج تحليل آماري با روش GLM نشان داد كه اثرات تيمارهاي مورد استفاده بر تغييرات غلظت رسوب معني‌دار نبود. هم‌چنين نتايج نشان داد كه درصد حفاظتي بقاياي لوبياروغني بر هدررفت خاك از 30/37 تا 60/99 درصد و غلظت رسوب نيز از 12/87 تا 23/11 درصد متغير بود. اثر پلي وينيل استات در سطح سه درصد بر كاهش هدررفت خاك و غلظت رسوب به‌ترتيب 56/02 و 16/14 درصد اندازه‌گيري شد. در نهايت كاربرد پلي وينيل استات و بقاياي لوبياروغني در سطوح استفاده شده با توجه به اين‌كه اثرات سوء محيط زيستي ندارند، مي‌توانند در جهت كاهش هدررفت خاك پيشنهاد شوند.