واكاوي سكه هاي باوندي نمونه اي از سكه هاي امراي شيعي در ايران

سكه ها راست‌گوترين اسناد با ارزش بشري هستند كه از ديرهنگام در ادوار تاريخي براي ثبت و ضبط وقايع از آن بهره مي برند و در طول ايام اين وسيله ارزشمند مطابق شرايط زماني و مكاني تغير و تحولات اساسي در  جنس فلز، وزن، عيار، خطوط و نقوش و شعارها و از همه مهم‌تر تاريخ و محل ضربشان به وجود آمده است. اين شئي ارزشمند تاريخي  اطلاعات بسياري  مؤثري در حوزه هاي سياسي، اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي، زباني، ديني و مذهبي را در خود دارد كه تعمق و تفحص در آن مي تواند ابهامات زيادي در حوزه هاي متعدد  براي محققان، دانش‌پژوهان، مورخين و باستانشناسان، جامعه شناسان و محققان علوم اجتماعي را روشن سازد و آنان  با مسلح شدن به اين وسيله با ارزش برخي از پيچيدگي برآمدن يك حاكميت و شكست آنان در عرصه سياسي، اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي، زباني، ديني و مذهبي  تبيين نمايد. از جمله خاندان هاي حكومتگر شيعي مذهب كه در ايام حاكميت عباسيان  بر ايران براي اعتبار بخشي به حاكميت خود اقدام به ضرب سكه كردند تا حقانيت حكومت و اقتدار را به رخ حاكمان قدر قدرت، ساير امراي محلي و منطقه اي  بكشند خاندان باونديان است. سكه هاي باوندي با توجه به شاخص هاي آن از ويژگي هاي خاصي نسبت به ساير سكه هاي ضرب شده معاصر خود برخوردار است و  به نحوي جنبه هاي سياسي، اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي، زباني، ديني و مذهبي حاكميت باوندي را در بر مي گيرد كه بررسي آن مي تواند برخي از ابهامات و پيچيدگي هاي اين دوره از تاريخ ايران مشخص كند. از اين رو  مقاله حاضر درصدد است با طرح اين سوال؛ چرايي و چگونگي ضرب سكه‌ فرمانروايان باوندي در دورۀ حاكميت عباسيان بر ايران به چالش بكشد؟ اينكه خاندان حكومتگر باوندي به تعبيت از كدام يك از حكومت هاي محلي و منطقه اي براي اثبات حاكميت خود اقدام به ضرب سكه كرده است و در اين حوزه تا چه حدي توانسته در آن پيشرفت حاصل كند.