نقد نظريه تاريخ نگاري فريدون آدميت دربارۀ نهضت مشروطه

مشروطيّت، يكي از مهم ترين حوادث تاريخ ايران است. بستري براي ايجاد شكافي عظيم، ميان مناسبات سياسي و اجتماعي ايران؛ اگرچه اين جنبش، پس از طي كردن فراز و نشيب هاي بسياري، از اهداف اوليه خود فاصله گرفت. به دليل اهمّيّت بالاي اين برهه از تاريخ، نظر مورّخان و تحليل‌گران بسياري به‌سمت جنبش مشروطه جلب شده‌است. در بين مهم ترين تحليل گران اين دوره، فريدون آدميت داراي جايگاه ويژه اي است. در اين مقاله ضمن بررسي نگاه انتقادي فريدون آدميت به جنبش مشروطه، انديشه‌ها و ديدگاه هاي او را در آثارش نشان داده مي‌شود. عوامل و دلايل شكل‌گيري جنبش مشروطه و مسير حركت را از ديدگاه او، مورد بررسي و تليل قرار خواهد گرفت. هم‌چنين در اظهارنظرهاي وي دربارۀ وقايع مختلف به جست وجوي مشرب فكري و جهت‌گيري‌هاي سياسي اش نيزپرداخته مي شود تا بتوان نقد وي دربارۀ جنبش مشروطه را بهتر ارائه‌داده و ابعاد آن تبيين شود. آثار آدميت، معمولاً كمتر مورد نقد و بررسي قرار گرفته اند و بيشتر، به جهت تحليل هاي جامع وي، تحسين و تشويق شده اند. ضرورت ايجاب مي كرد پژوهشي با محوريّت آثار آدميت، به نقد انديشۀ او و تاريخ‌نگاري وي انجام شود.