مروري بر عوامل موثر بر تمايل به پياده‌روي بيشتر در سفرهاي روزانه

نياز به حمل‌ونقل يكي از پايه‌اي‌ترين نيازهاي بشر شناخته مي‌شود. در شرايط كنوني كه در برخي جوامع استفاده از شيوه‌هاي موتوري حمل‌ونقل مقارن با افزايش معضلات سلامتي و حمل‌ونقلي است، برنامه‌ريزان حمل‌ونقل به بررسي شيوه‌هاي فعال سفر مانند پياده‌روي جهت جايگزيني با سفرهاي موتوري پرداخته‌اند. اين مقاله به مرور عوامل موثر بر تمايل به پياده‌روي بيشتر در سفرهاي روزانه مي‌پردازد. با بررسي مطالعات پيشين مشخص شد كه چهار دسته عامل بر رفتار پياده‌روي اثرگذار بوده‌اند. اين چهار دسته شامل ويژگي‌هاي اقتصادياجتماعي (مانند سن، جنسيت، درآمد و مالكيت وسيله نقليه)، ويژگي‌هاي سفر (مانند مسافت و زمان انجام سفر)، عوامل محيطي (مانند تراكم، تنوع كاربري‌ها، طراحي شبكه خياباني، دسترسي به مقاصد و دسترسي به حمل‌ونقل همگاني) و عوامل نظري (مانند پندارها و ديدگاه‌ها) مي‌شود. غالب مطالعات اخير بيانگر اين بوده كه عوامل محيطي و نظري بيشترين نقش را در توسعه پياده‌روي دارند. از اين رو، برنامه‌ريزان شهري در سياست‌گذاري‌ها بايد توجه ويژه‌اي به عوامل محيطي و نظري به شكل همزمان داشته باشند. بررسي‌هاي بيشتر نشان مي‌دهند يك خلأ مطالعاتي براي تنوع هدف سفرها و ملاحظه همزمان چهار دسته عامل فوق به ويژه براي شهرهاي در حال توسعه وجود دارد.