اولويت‌بندي سياست‌هاي مديريت تقاضاي حمل و نقل (TDM) در كلانشهر تهران با استفاده از تحليل سلسله مراتبي(AHP)

سيستم حمل‌ونقل رگ‌ها و شريان‌هاي آناتومي زندگي شهري را تشكيل مي‌دهدو مسئول تحرك افراد و كالاها هست.يك سيستم حمل‌ونقل پويا مي‌تواند مركز توسعه جامعه باشدويا اگر به‌درستي برنامه‌ريزي و طراحي نشده باشد مي‌تواند به شبكه سرويس‌دهي منجر شودكه نيازهاي متغير و به‌روز را ناديده گرفته،وضعيت فقرا را تشديد كند و به محيط‌زيست آسيب برساند و از توان مالي عمومي فراتر رود. در اين ميان كلانشهر تهران امروزه به عنوان پايتخت سياسي­ اقتصادي و اجتماعي ايران درگير مشكلات حاد حمل و نقلي است. ترافيك فشرده و آلودگي شديد هوا تنها بخشي از اين تبعات هستند. به همين دليل اين پژوهش به دنبال اولويت بندي سياست هاي مديريت تقاضاي سفر(TDM) براي بهبود وضعيت شهر تهران است. روش تحقيق توصيفي-تحليلي و با تكيه بر آراء دلفي شكل گرفته است. از اين رو ابتدا سياست هاي مديريت تقاضاي سفرو معيارها حمل و نقل پايدار از منابع مختلف استخراج شد و با استفاده از نظر كارشناسان امتياز بندي گرديد و سپس با استفاده از مدل تحليل سلسه مراتبي (AHP) و نرم افزار اكسپرت چويس تحليل گرديدند. نتايج بيانگر آن بود كه در شرايط كنوني كلانشهر تهران توجه به ارتقاي زيرساخت هاي حمل و نقل پايدار همچون دوچرخه، پياده وبهبود كيفيت ناوگان حمل و نقل عمومي مي تواند جنبه اجرايي بهتري داشته باشد. ودر مرحله بعد ابزارهاي اقتصادي هستند كه با پرهزينه كردن استفاده از اتومبيل شخصي تمايل شهروندان را به سوي حمل ونقل عمومي جذب مي كنند. در رتبه ي بعدي مديريت كاربري زمين مي تواند در توسعه ي جديد شهر تهران و يا بازسازي مناطق فرسوده بكار گرفته شود و در آخر هم برنامه هاي اجرايي با حذف سفرهاي غير ضرور مي تواند در لابه لاي دو سياست اول بكار گرفته شود.