مروري بر روش‌هاي تخليص دي‌ان‌اي: سامانه‌هاي ميكروفلوئيديك

استخراج زيست‌مولكول‌ها و بررسي‌هاي ژنتيكي آن در زمينۀ پزشكي و پزشكي قانوني اهميت بسيار زيادي دارد؛ اما با اين حال محدوديت‌هاي آن از قبيل حساسيت، ماهيت كار، هزينۀ بالا، نياز به تكنسين‌هاي بسيار ماهر و نياز به خودكارسازي و قابليت حمل سامانه، ازنظر تشخيص با فناوري‌هاي موجود، رفع نشده است. نياز به ادغام روش‌هاي آماده‌سازي و تشخيص نمونه وجود دارد؛ براي رفع اين محدوديت‌ها، بيشتر مطالعات بر بهبود فناوري‌هاي تشخيص تمركز كرده‌اند كه پيشرفت‌هاي چشمگيري حاصل شده است؛ يكي از اين فناوري‌‌ها، ميكروفلوئيديك است. ويژگي‌هاي قانع‌كننده‌اي، مانند خودكارسازي در تهيۀ نمونه و قابليت كار در حجم كمي از نمونه، همچنين به حداقل رساندن مصرف، هزينه و زمان پردازش حلال‌ها از برتري‌هاي اين فناوري‌ در استخراج دي‌ان‌اي و پروتئين است. عملكرد ميكروكانال‌ها در استخراج به سطح ويژۀ در دسترس انتقال جرم بستگي دارد كه خود نيز به الگوي جريان توليدشده در اتصالات ورودي ميكروكانال‌ها وابسته است. رايج‌ترين الگوها، موازي، لخته‌اي و قطره‌اي است كه به مؤلفه‌هاي عملياتي مانند سرعت جريان، خواص فيزيكي، هندسۀ ميكروكانال و مواد سازندۀ آن وابسته‌اند. يك الگوي جريان علاوه بر اين‌كه بايد سطح ويژۀ زيادي را فراهم كند در عين ‌حال بايد به‌گونه‌اي باشد كه فازها پس از استخراج به‌سرعت از يكديگر جدا شوند. مهم‌ترين هدف اين مقاله بررسي روش‌هاي مرسوم در سامانه‌هاي ناپيوسته‌اي است كه قابليت پياده‌سازي در ميكروفلوئيديك را داشته‌اند.نتيجۀ بررسي اين شد كه سه روش استخراج بر پايۀ سيليكا، اتصال الكترواستاتيك و كروماتوگرافي تمايل ژل سازگاري بسيار بالايي با اين سامانه‌‌ها دارند.