علم چگونه آينده را پيش بيني مي كند؟

در اين مطالعه نشان داده شد كه علم مي‌تواند در بسياري موارد آينده را پيش‌بيني كند. روش علمي پيش‌بيني آينده آن است كه با مجموعه داده‌هايي از سيستم واقعي، مدلي مجازي طراحي شود كه رفتارش شبيه سيستم واقعي باشد. شكل كلاسيك مدلسازي سيستم‌هاي ديناميكي نشان دادن آنها به‌وسيله مجموعه‌اي از معادلات ديفرانسيل خطي يا غيرخطي، معمولي يا با مشتقات جزئي است. شرط لازم و كافي براي پيش‌بيني آينده در سه ويژگي خلاصه مي‌شود: اول، ارائه مدلي از سيستم واقعي با رفتاري مشابه آن؛ دوم، دانستن دقيق شرايط اوليه سيستم واقعي؛ سوم، دانستن دقيق عوامل مؤثر بر سيستم يا ورودي‌ها در زمان حال و آينده. تحقق اين سه شرط آن‌قدر” اما و اگر» دارد كه همه ناكامي‌ها در پيش‌بيني آينده به‌دليل ناتواني در دستيابي به آنهاست. در علوم مهندسي اين اما و اگرها به اختصار «عدم قطعيت» ناميده مي‌شود. مهم‌ترين مورد، عدم قطعيت در نمايش سيستم است كه هيچ راهي براي به صفر رساندن آن وجود ندارد، ولي روش‌هاي متعددي براي كاهش آن ارائه شده است. يكي از روش‌هاي مدلسازي كه در دهه‌هاي اخير فراگير شده، استفاده از روش‌هاي محاسبات نرم است. اين روش علاوه بر سيستم‌هاي مهندسي، در سيستم‌هاي مرتبط با علوم انساني و اجتماعي با عدم قطعيت قابل توجه، مانند اقتصاد و مديريت، كاربرد وسيع يافته است. در مهندسي كنترل شما نه تنها آينده را پيش‌بيني مي‌كنيد، بلكه آن را به شكل دلخواه مي‌سازيد. در اين مطالعه اين مباحث بررسي و تحليل شده است تا شيوه آينده‌پژوهي و پيرو آن آينده‌سازي بر مبناي علم مشخص شود.