بررسي غلظت فلزات سنگين در رسوبات منطقه چابهار حدفاصل پزم تا رمين

فلزات سنگين به دليل سميت و پايداري يكي از مهم‌ترين مسايل محيط‌‏زيستي محسوب مي‌شوند. در اين مطالعه براي درك ميزان مخاطرات ناشي از فلزات‌سنگين، غلظت برخي فلزات سنگين (آلومينيم، آهن، منگنز، كروم، واناديم، نيكل، روي، آرسنيك، مس، سرب، كبالت، و كادميم) در رسوبات سطحي 11 ايستگاه در خليج چابهار توسط دستگاه اسپكترومتري نشري پلاسماي جفت شونده القائيICP (OES) تعيين شدند. ايستگاه هاي نمونه برداري شامل ورودي خليج، آب شيرين كن، تيس، كنارك، رمين و پزم و يك نمونه شاهد در دهانه ورودي به خليج چابهار بود. نتايج تحقيق نشان داد كه بجز مناطق عميق پزم، غلظت آرسنيك در رسوبات منطقه مورد مطالعه بخصوص ايستگاه‌هايي مانند مناطق عميق رمين و سواحل پزم و كنارك 2.5 تا 3 بار بيش از حد آستانه اين عنصر بود. غلظت هاي كروم (بجز رمين 1 و تيس 2)، نيكل (بجز تيس 2) و كادميم (بجز تيس 2) در كليه ايستگاه ها به‌ ‌ترتيب بين 5. 1-2، 5-1 و 4-1 برابر بيش از حد آستانه در استاندارد هاي بين المللي NOAA و ISQGs در رسوبات منطقه تجمع نموده بودند. بررسي هاي صورت گرفته نشان داد كه منشا عمده فلزات سنگين مورد مطالعه منشا طبيعي بود بجز كروم و كادميم كه منشا انسان زاد داشتند. هر چند در برخي ايستگاه ها فعاليت هاي انساني بر ميزان غلظت فلزاتي مانند سرب، آرسنيك و نيكل تاثير گذار بود.