وحدت انسان و خدا در مكتب مولوي و آتمن و برهمن درودانتيسم

شناخت انسان و ارتباط او با خداوند از جمله مباحثي است كه در عرفان هندو بخصوص مكتب ودانته و عرفان و تصوف اسلامي بويژه مثنوي مولوي داراي اهميت بسياري است. در اين مقاله با استفاده از متون مقدس هندو و شرح هاي نوشته شده بر مثنوي مولوي،پس از بررسي عناصر اصلي اين اتصال يعني آتمن و برهمن در مكتب ودانته و انسان و خدا در مثنوي، به بيان عوامل رسيدن به خداوند و موانع پيش روپرداخته شده است. معرفت برتر يا شهودي، خودشناسي و بهره بردن از ارشادات پير يا گورو از جمله راه هاي مشترك ميان دو عرفان براي اتصال با حقيقت مطلق است. علاوه بر اين موارد مولانا به بيان عاملي برتر به نام عشق مي پردازد كه مكتب ودانته بخصوص شارح اصلي آن يعني شانكارا كمتر به بيان آن پرداخته است. علاوه بر اين معرفت ظاهري يا فروتر، ناداني يا اويديا، مايا يا توهم از عواملي است كه سبب مي شود، انسان از رسيدن به خداوند باز ماند و سالك با بهره بردن از عوامل و عبور از موانع مي تواند به اتصال با خداوند نائل گردد. پژوهش حاضر از نوع نوصيفي تطبيقي است و داده ها با استفاده از شيوه ي تحليل محتوي به روش كتابخانه اي مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گرفته است.