مقايسۀ خودتعيين‌گري در رابطۀ زناشويي، تعهد به همسر و رضايت زناشويي در زنان و مردان بدون و داراي تعارض زناشويي مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره

پژوهش حاضر با هدف مقايسۀ خودتعيين‌گري در رابطۀ زناشويي، تعهد به همسر و رضايت زناشويي در متأهلين بدون و داراي تعارض مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره انجام شد. بدين منظور نمونه‌اي شامل زنان و مردان متأهل داراي تعارض زناشويي مراجعه كننده به مراكز مشاوره (85 نفر: 59 زن و 25 مرد) و زنان و مردان متأهل بدون تعارض زناشويي (97 نفر: 56 زن و 41 مرد) به روش دردسترس و داوطلب براي شركت در پژوهش انتخاب شدند كه به مقياس‌هاي ارضاي نيازهاي اساسي در روابط شلدون و همكاران (2001)، رضايت زناشويي كانزاس شام و همكاران (1983) و مقياس تعهد زناشويي آدامز و جونز (1997) پاسخ دادند. نتايج پژوهش نشان داد گروه داراي تعارض، در مقايسه با گروه بدون تعارض نمرات پايين‌تري در خودمختاري، شايستگي، ارتباط، تعهد زناشويي و رضايت زناشويي گزارش نمودند (P 0/01). نتايج همچنين نشان داد مردان به طور كلي نسبت به زنان، نمرات بالاتري در تعهد زناشويي و رضايت از رابطۀ زناشويي كسب كردند (P 0/01). در بررسي اثر تعاملي تعارض و جنسيت، نتايج نشان داد كه زنان گروه بدون تعارض نمرات بالاتري در شايستگي و ارتباط گزارش نمودند (P 0/05). وجود تعارضات حل نشده در روابط زناشويي موجب كاهش توانايي خودتعيين‌گري در رابطه شده، با كاهش تعهدات زناشويي، رضايت از رابطه را كاهش مي‌دهد. از اين رو، غني‌سازي روابط زوجين با بالابردن توان خودتعيين‌گري در روابط زوجين، منجر به افزايش تعهد به رابطه و رضايت زناشويي مي‌شود.