دغدغه‌هاي آبي

قصه يا شايد بهتر بگويم غصه ما با محيط‌زيست، از كلاس درسي شروع شد كه مي‌توانست مثل تمام درس‌‌ها معمولي وارد واحدهاي درسي بشود و خيلي معمولي‌تر، بدون هيچ‌ ردپايي، خارج شود. اما كلاس «طراحي شبكه‌هاي آب‌رساني» در سال سوم رشته عمران، با استادي كه معلمي زيباترين رويايش بود، براي هميشه در مسير زندگي ما ماند و آن را تغيير داد. دستمان را كه به دنبال عمران و آبادي كشور، لابه‌لاي صفحات بتن و فولاد بود، كشيد و آب را نشانمان داد. دغدغه نداشتن شبكه آب و فاضلاب، حتي در كلان‌شهرهاي كشورمان و تبعات بهداشتي آن بر زندگي مردم، روياهاي خام طراحي برج‌هاي لوكس و پل‌ها و اتوبان‌ها را خط‌خطي كرد. دغدغه‌هايش از جان بود و تا عمق جان مي‌نشست. «بهترين مهندسان بهترين سازه‌ها را در هر جايي از دنيا براي شما طراحي مي‌كنند، اما هيچ‌كس از هيچ‌جاي ديگري نمي‌تواند براي اين مردم شبكه آب‌رساني طراحي كند». تعريفي نو از عمران و آبادي در ذهن و جان جويندگانش ثبت كرد كه پس از سال‌ها، هنوز بار مسئوليتي را كه روي دوشمان گذاشته است، حس مي‌كنيم.