درنگي در حجيت استصحاب استقبالي

معهود و متعارف از استصحاب اين است كه امر متيقن در زمان گذشته و مشكوك در زمان حال باشد، اما گاهي در ساحت استنباط، با پديده‌اي روبروييم كه در آن متيقن در زمان حال و مشكوك در زمان آينده است كه استصحاب استقبالي ناميده مي‌شود. مشهور ميان متأخران، جاري بودن اين گونه استصحاب است و اطلاق نصوص مرتبط با استصحاب، عمده دليل مشهور بر اين مدعاست. نوشتار حاضر با نقد و بررسي ادله مخالفان و موافقان جريان اين استصحاب، ضمن رد قول مشهور و پذيرش قول به عدم حجيت، وجود رفتارهايي از شارع و متدينان را كه گمان مي‌رود با مفاد اين استصحاب يكي است بر پايه نوعي از اطمينان به بقاي حالت يا حكمي عقلايي به لزوم شروع كار در وقتي كه شروع كار مشكلي ندارد و يا از باب قاعده‌ «يكسان انگاري وضعيت پديده در ادامه با وضعيت آن در اول كار» بدون ارتباط آن با استصحاب استقبالي مي‌پذيرد.