بررسي كيفيت مخزني سازند سروك بر مبناي گسترش ريز رخساره ها، تاثير فرايندهاي دياژنزي و واحدهاي جرياني

سازند سروك، واحدكربناته ضخيمي است كه معرف سنگ نهشته‌هاي كرتاسه مياني در كمربند چين خورده رانده زاگرس است. پتروگرافي مقاطع نازك اين سازند در چاههاي 4، 20 و 48، منجر به شناسايي 8 ريزرخساره شده كه در 3 زيرمحيط تالاب محدود، تالاب‌ درياي ‌باز و پشته زير‌آبي، در بخش‌هاي داخلي يك پلاتفرم كربناته روقاره‌اي نهشته شده‌اند. با توجه به موقعيت چاه‌ها‌ي مورد مطالعه‌، از سمت شرق به غرب، حوضه عميق‌تر شده است. توالي دياژنزي اين سازند مربوط به دو بخش بالا و پايين مرز سنومانين تورونين مي باشد. نفوذ آب‌هاي جوي در زير اين مرز و تاثير فرآيند انحلال باعث گسترش تخلخل حفره‌اي و قالبي و در نتيجه بالا رفتن پتانسيل مخزني اين بخش شده است. در اين مطالعه براي تعيين واحدهاي جريان هيدروليكي مخزن بنگستان ميدان كوپال، از داده‌هاي تخلخل و تراوايي حاصل از آناليز مغزه‌هاي حفاري و روش نشانگر زون جرياني و همچنين متد چينه اي تغيير يافته لورنز استفاده شده است. بر اساس نتايج اين مطالعه شش واحد جريان هيدروليكي تعيين شده كه واحدهاي جرياني 1 و 2 بهترين كيفيت مخزني و به سمت واحد جرياني 6 پتانسيل مخزني كاهش مي يابد. همچنين براي تعيين توزيع واحدهاي مختلف مخزني و غيرمخزني از متد چينه اي تغيير يافته لورنز استفاده شده است. با استفاده از اين روش سه بخش مخزني و غيرمخزني شناسايي و تفكيك شده اند. فرآيندهاي دياژنزي (انحلال هاي گسترده جوي، شكستگي و دولوميتي شدن هاي مرتبط با استيلوليت) نقش مهمي در توزيع نهايي پارامترهاي مخزني در مخزن سروك ميدان كوپال دارند.