بررسي شاخص توانايي انجام كار (WAI) و ارتباط آن با حداكثر اكسيژن مصرفي (VO2max) در بين كاركنان يك صنعت سيمان

مقدمه: با توجه به اهميت انطباق توانمندي هاي فيزيكي و رواني كارگران بر نيازهاي شغلي آنان؛ سنجش ميزان توانايي كار، حفظ و ارتقاء آن به يك امر بسيار مهم تبديل‌شده است. اين مطالعه با هدف بررسي شاخص توانايي كار (WAI) و بررسي ارتباط با آن حداكثر اكسيژن مصرفي (Vo2max) در يكي از شركت‌هاي توليد سيمان انجام شد. روش بررسي: مطالعه مقطعي در بين 130 نفر از كاركنان شاغل در يك شركت سيمان در سال 1397 در ايران انجام شد. براي جمع‌آوري اطلاعات از پرسشنامه استاندارد شاخص توانايي كار، آزمون تست پله كوئين براي حداكثر اكسيژن مصرفي و يك پرسشنامه طراحي شده توسط محققان (عوامل اجتماعيجمعيت شناختي و مرتبط با كار) استفاده شد. به‌منظور تجزيه و تحليل داده ها از نرم‌افزار SPSS ويرايش 21 استفاده شد. نتايج: ميانگين شاخص توانايي كار در مطالعه حاضر برابر با 4.64±39.52 محاسبه گرديد. در بين متغيرهاي جمعيت شناختي و مرتبط با كار مورد مطالعه، فعاليت ورزشي (0.04 P) و كيفيت خواب (0.001 P ) و سابقه كاري (0.046 P ) ارتباط معني‌داري با WAI داشتند. ارتباط معني‌‌دار مثبتي بين ميانگين نمره WAI و Vo2max وجود داشت (P 0.05 و 0.21 = r). مدل‌سازي رگرسيوني حاكي از آن بود كه Vo2max تنها پيش‌بيني‌كننده معني‌دار WAI بود. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج مطالعه حاضر، براي كنترل و ارتقاي سطح توانايي كار، برنامه‌هاي مداخله‌اي شغلي بايد بر ارتقاي كيفيت خواب و افزايش فعاليت ورزشي كاركنان متمركز شود. همچنين با توجه به ارتباط مثبت Vo2max بر WAI پيشنهاد مي‌شود با توجه به باركاري شغل، كاركناني انتخاب شوند كه از نظر ظرفيت هوازي متناسب با آن باشند.