مديريت بحران و كاهش ريسك همه گيري ويروس كرونا (با تاكيد بر توانمندي‌هاي ايران)

زمينه و هدف: همه‌گيري جهاني ويروس كرونا تهديدي جدي را متوجه سلامت و امنيت جامعه جهاني كرده است؛ تهديدي كه به واسطه شدت و گستره ارتباطات انساني و مراودات اقتصادي در جهان امروز مرزي نمي‌شناسد. قرار گرفتن ايران در فهرست يكي از قربانيان اصلي ويروس كرونا در كنار دشواري واردات مواد اوليه، داروها و تجهيزات پزشكي به واسطه تحريم‌ها، كشورمان را با مسئوليتي خطير مواجه كرده است؛ مسئوليتي كه انجام صحيح آن منوط به شكل‌گيري يك عزم ملي و همكاري همه‌جانبه تمام دستگاه‌هاي اجرايي در مديريت بحران پيش آمده است. روش: اين پژوهش به روش توصيفيتحليلي در پي پاسخ به اين پرسش است كه مديريت بحران چه نقشي در كاهش ريسك همه‌گيري ويروس كرونا دارد؟ يافته ها: يافته‌هاي پژوهش بيانگر اين موضوع است كه رويكرد و استراتژي كشورها در مديريت بحران كرونا متفاوت بوده و هر يك از كشورها عمدتا يكي از رويكردهاي آرام كردن يا كاهش آسيب، كنترل فعال (استراتژي مهار) و يا سركوب قاطع را جهت مديريت بحران كرونا در پيش گرفته‌اند. نتيجه گيري: در ايران با توجه به وجود ظرفيت‌هاي گسترده از قبيل امكانات گسترده پزشكي و بيمارستاني، سازمان هلال احمر، سازمان پدافند غيرعامل، مديريت بحران و ورود به موقع يگان‌هاي نظامي و ... به عرصه مديريت بحران، اپيدمي كرونا علي رغم شروعي ضعيف؛ در حال حاضر شكل قابل قبولي در حوزه ارائه خدمات سلامت به خود گرفته است و توانسته پاسخ به نياز بيماران بستري را تحت مديريت در آورد.