بحران كميّت توليد مقاله و بي اخلاقي علمي در كشور

فاقد عنوان لاتين

در دو دهه اخير آموزش عالي ايران با افزايش شديد دانشجويان تحصيلات تكميلي و گستردگي انتشار مقالات علمي پژوهشي مواجه بوده است. اين افزايش علي رغم تناسب با بودجه هاي ناچيز پژوهشي نه تنها كمكي به بالا بردن سطح علم و رفاه در كشور نكرده است، بلكه ستون هاي اساسي فرهنگ، آموزش و پژوهش كشور را دستخوش كمي گرايي و منفعت گرايي هاي غيراخلاقي در انتشار مقالات كرده است. در اين مقاله با ارائه آمارهايي از شمار دانشجويان و مقالات به گوشه هايي از اين بي اخلاقي ها اشاره شده است. بر خلاف گزارش هاي رسمي از آمار افزايش مقالات كه آن را دستاورد بزرگي براي آموزش عالي قلمداد مي كنند، نگارنده ضمن تاييد دستاوردهاي خوب معتقد است كه اين افزايش حبابي است كه بر پايه اساس سياستگذاري هاي غير اصولي تشكيل شده كه 5 عامل در آن بيشترين دخالت دارد: 1- بهره كشي از دانشجويان تحصيلات تكميلي؛ 2- اعمال مقررات سخت مقاله محور براي ماندن و رشد در دانشگاه؛ 3- افزايش همكاري‌هاي خارجي؛ 4- افزايش كمي دانشجويان و انتشار مقالات بي كيفيت؛ و 5- افزايش بي اخلاقي در انتشار مقالات علمي. در خاتمه به 10 راهكار براي برون رفت از اين بحران اشاره شده است كه مهمترين آن كاستن از شمار دانشجويان تحصيلات تكميلي و محدود كردن آن به دانشگاه هايي است كه از نظر كادر هيئت علمي، امكانات مالي و آزمايشگاهي از استانداردهاي لازم برخوردارند.

فاقد چكيده لاتين