تأثير خشكي ناحيه‌اي و كم آبياري بر خصوصيات رشدي گوجه‌فرنگي

كم‌آبياري يكي از روش‌هاي بهينه‌سازي مصرف آب در اراضي فارياب است. بدين‌منظور آزمايشي به‌صورت كرت‌هاي خرد‌شده در قالب طرح بلوك كامل تصادفي در سه تكرار روي گوجه‌فرنگي رقم فلات در مزرعه تحقيقاتي دانشگاه فردوسي مشهد در سال 97-1396 اجرا شد. عامل اصلي شامل سه روش‌ آبياري (آبياري متداول، خشك‌كردن جزئي منطقه ريشه به‌طور ثابت و خشك‌كردن جزئي منطقه ريشه به‌طور متغير) و سه سطح كم‌آبياري (50، 75 و 100 درصد نياز آبي) بود. نتايج نشان داد كه بيش‌ترين ميزان رنگ‌دانه‌هاي فتوسنتزي در تيمار خشك‌كردن جزئي منطقه ريشه به‌طور متغير و كمترين آن در روش خشك‌كردن جزئي منطقه ريشه به‌طور ثابت مشاهده شد. بيش‌ترين ارتفاع بوته در روش خشك‌كردن جزئي منطقه ريشه به‌طور ثابت با ارتفاع 68.8 سانتي‌متر مشاهده شد. نتايج نشان داد كه بيشترين شاخص سطح‌برگ (2.15)، وزن ساقه خشك (76.5 گرم در بوته)، وزن خشك برگ (72.6 گرم در بوته)، عملكرد ميوه (4.50 كيلوگرم در مترمربع) مربوط به تيمار 100 درصد نياز آبي بود. بر اساس نتايج آزمايش، بيشترين صفات مذكور به‌ترتيب در آبياري متداول، خشك‌كردن جزئي منطقه ريشه به‌طور ثابت و خشك‌كردن جزئي منطقه ريشه به‌طور متغير مشاهده شد و روش خشك‌كردن جزئي منطقه ريشه به‌طور ثابت نسبت به خشك‌كردن جزئي منطقه ريشه به‌طور متغير عملكرد بيشتري داشت.