امكان تحقق علوم انساني در امتداد تاريخي حكمت صدرايي

علوم انساني در غرب بر بستر متافيزيك و بر بنياد سوبژكتيويته به ظهور رسيده است. سوبژكتيويته حكايت از رخدادي دارد كه در آن ذات انسان تغيير يافته و انسان مبدل به سوژه شده است. هدف اصلي مقاله پيش‎رو بررسي امكان تحقق علوم انساني در حكمت صدرايي است. روش اين پژوهش مبتني بر پديدارشناسي هرمنوتيكال است كه مي‎كوشد چگونگي پيدايش امري را با هويدا ساختن بنياد آن مورد كنكاش قرار ‎دهد. مطابق اين رويكرد تنها در صورتي مي‎توان انتظار تحقق علوم انساني در امتداد تاريخي حكمت صدرايي داشت كه، حكمت صدرايي نيز حاوي عنصر سوبژكتيوته باشد. نويسندگان معتقدند حكمت صدرايي از اين عنصر برخوردار است. لذا از رهگذر روش پديدارشناختي دو شاهد بر اين مدعا اقامه شده است. محور شواهد مطرح شده تمايزي است كه حكمت صدرايي در قبال عرفان نظري و حكمت سينوي دارد؛ شواهد مطرح شده نشان داده اند در نتيجه تحولاتي كه  حكمت صدرايي داشته، ذات حق از راز آميزي و تعالي كه در حكمت سينوي و عرفان نظري دارد به‎در آمده و به چنگ آگاهي مي‎رسد.