ارزيابي فني سامانه‌هاي آبياري باراني كلاسيك ثابت با آبپاش متحرك در دشت اردبيل

به منظور آگاهي از وضعيت فني سامانه‌هاي آبياري و تعيين مقدار دستيابي به اهداف مرحله طراحي، نياز به ارزيابي اين سامانه‌ها مي‌باشد. در اين پژوهش، تعداد 18 سامانه‌ آبياري باراني كلاسيك ثابت با آبپاش متحرك اجرا شده در نقاط مختلف دشت اردبيل، در تابستان سال 98 مورد ارزيابي قرار گرفت. براي اين منظور از شاخص‌هاي، ضريب يكنواختي كريستيانسن(CU)، يكنواختي توزيع(DU)، بازده پتانسيل كاربرد در ربع پايين(PELQ)، بازده واقعي كاربرد در ربع پايين (AELQ)، در دو مقياس بلوك آزمايش و كل سامانه، استفاده شد. پس از اندازه‌گيري‌ها و برداشت اطلاعات مورد نياز،اين شاخص‌ها محاسبه شد. مقادير متوسط شاخص‌ها، براي بلوك‌ها به ترتيب 83.46%، 74.96%، 68.93%و67.94% ، و براي سامانه به ترتيب82.32%،73.43%،65.71%و66.70% به دست آمد. علاوه بر آن، از شاخص‌هاي تلفات تبخير و بادبردگي(WDEL)، تلفات نفوذ عمقي (DP)و كفايت آبياري(ADirr) نيز استفاده شد كه مقدار شاخص‌ها به ترتيب، 7.95%، 6.97% و 27.08% به دست آمد. نتايج بدست آمده و بررسي‌هاي ميداني نشان دادند كه مقادير كم شاخص‌هاي PELQ و AELQ متأثر از فاصله نامناسب آبپاش‌ها، فشار كم اجرا نسبت به فشار طراحي، تغييرات فشار زياد در سامانه و استفاده هم‌زمان از تعداد زياد آبپاش است. همچنين مديريت نادرست در بهره‌برداري، توپوگرافيزمين و طول زياد لوله‌ها از عوامل تاثيرگذار در كاهش شاخص‌‍‌هاي تعيين عملكرد واقعي سامانه‌ها در دشت اردبيل هستند.از جمله راهكارهاي پيشنهادي، بازنگري در طراحي‌ها، در نظر گرفتن شيب زمين، تغيير در نوع آبپاش‌ها و يا حتي تغيير روزنه آبپاش‌ها، است.