استعارۀ تربيتي سفر

هدف از پژوهش حاضر، تبيين و تحليل استعاره «تربيت، سفر است» با نگاهي عرفاني ـ استعاري و به تبع عيني تر به حوزه انتزاعي تربيت است. چرا كه يكي از اصلي ترين ويژگي هاي استعاره، ظرفيت استنباطي بسيار آن است كه با تكيه بر آن مي توان حوزه اي انتزاعي از دانش هاي بشري را در ظرفي عيني قرار داد و بازتعريف كرد. براي دست يافتن به اين هدف، از روش تحليل منطقي فرارونده بهره گرفته شد. يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه استعاره «تربيت، سفر است» باتوجه به مبناي انتخابي ـ در اين پژوهش دو مبناي عرفان اسلامي و عرفان اومانيستي معرفي شده ـ دو مسير جداگانه براي تربيت تعريف مي كند كه با وجود اشتراكات فراوان ميان اين دو مسير، سرانجام متفاوتي براي آن ها تصور مي شود. طرح كلي سفر تربيتي بر مبناي نگاه استعاري ـ عرفاني به حوزه تربيت نيز شامل دو ركن اصلي «رهرو» و «راهبر» و پنج ركن فرعي «مقصد نهايي»، «مراحل»، «ره توشه، مسيريابي و ملزومات»، «راهبرد» و «رهاورد» است. همچنين بر پايه نتايج پژوهش حاضر مي توان ادعا كرد كه به كارگيري استعاره «تربيت، سفر است»، گامي مهم جهت دست يافتن به تعريفي براي تربيت و رسيدن به اشتراك بين الاذهاني ميان صاحب نظران اين حوزه خواهد بود.