اثربخشي خانواده درماني ساختاري بر راهبرد هاي مقابله اي، انسجام و انطباق پذيري خانواده در زوجين داراي نارضايتي زناشويي

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي خانواده درماني ساختاري بر راهبرد هاي مقابله اي، انسجام و انطباق پذيري خانواده در زوجين داراي نارضايتي زناشويي شكل گرفت. روش شناسي: طرح پژوهش نيمه آزمايشي و از نوع پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل نابرابر همراه با طرح پيگيري دو ماهه بود. جامعه پژوهش تمام زوجين داراي نارضايتي زناشويي مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر زاهدان در سال 98 بودند. 30 زوج به صورت نمونه گيري مبتني بر هدف انتخاب و در دو گروه آزمايش (15 زوج) و كنترل (15 زوج) به صورت تصادفي گمارش شدند. به منظور جمع آوري اطلاعات در سه مرحله پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري دو ماهه از پرسشنامه هاي سبك هاي مقابله لازاروس (1988) و مقياس انطباق‌‌پذيري و انسجام خانوادگي اولسون (1996) استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و با روش آماري تحليل واريانس با انداز ه گيري مكرر مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان داد خانواده درماني ساختاري بر انطباق‌‌پذيري و انسجام خانوادگي و راهبرد مقابله مسأله مدار موثر است؛ لازم به ذكر است، ماندگاري اثر درمان بعد از دو ماه حفظ شده است (0.05›p). نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي پژوهش مي توان نتيجه گرفت كه خانواده درماني ساختاري مي تواند بر انطباق‌‌پذيري و انسجام خانوادگي و راهبرد مقابله زوجين داراي نارضايتي زناشويي اثرگذار باشد.