قطعنامه اتحاد براي صلح مجمع عمومي (از جنگ دو كره تا بحران سوريه)

مجمع عمومي سازمان ملل در قضيه حمله نظامي كره شمالي به كره جنوبي ) 1950 ( پس از ناتواني شوراي امنيت در رسيدگي و مقابله با اين تجاوز، به دليل وتوهاي مكرر شوروي، با تصويب قطعنامه شماره 377 معروف زمينه را براي مداخله مجمع عمومي فراهم نمود. اين قطعنامه متضمن اين مفهوم » اتحاد براي صلح « به قطعنامه است كه اگر در مواردي شوراي امنيت به علت عدم اتفاق اعضاي دايم نتواند به هنگام تهديد عليه صلح، نقض صلح و يا عمل تجاوز اقدام مناسبي انجام دهد، وظيفه حفظ صلح و امنيت بي نالمللي ب هعهده مجمع عمومي سازمان ملل متحد گذاشته م يشود. در اين حالت مجمع عمومي راهكارهايي را كه ب هنظر ضروري مي رسد، از جمله استفاده از نيروي نظامي، به دولت يا دولت هاي مربوط توصيه نمايد. علاوه بر قضيه كره، مجمع عمومي تاك‌نون يازده بار از جمله در بحران كانال سوئز، قضيه كنگو و مسئله ناميبيا با استناد به اين قطعنامه توصيه هاي لازم را به عمل آورده است. هرچند بيش از شش دهه از تصويب قطعنامه سپري گشته است؛ اما به دليل اهميت اين قطعنامه و امكان اعمال آن در برخي بحران هاي حل نشده كنوني، از جمله مسئله سوريه، ضرورت مطالعه اين قطعنامه را ايجاب مي نمايد. ب هنظر مي رسد با توجه به اوضاع بحراني در سوريه و وقوع جنايات وحشتناك و كشته و آواره شدن غيرنظاميان؛ سازمان ملل متحد و ب هويژه شوراي امنيت بايد اقدام قاطع و جدي در اين باره انجام دهد؛ خصوصا با ملاحظه اين امر كه شوراي امنيت در مورد مسئله سوريه بعد از گذشت مدت زيادي از آغاز جنگ و ناآرامي هنوز به توافق جامع و كاملي نرسيده است. گويا از مسئوليت اصلي خود كه حفظ صلح و امنيت بين المللي است غافل مانده و صحنه منازعات و درگيري بين دو بلوك شرق و غرب شده است.