بررسي ريسك نقدينگي بانك هاي خصوصي ايران

يكي از درسهاي بحران مالي جهاني اين است كه خطر نقدينگي مي تواند منجر به ورشكست شدن موسسات مالي شود. مديريت نقدينگي يكي از بزرگترين چالشهايي است كه سيستم بانـكداري بـا آن روبرو است. زمانيكه يك بانك مشاهده كند بانكهاي ديگر با ريسك بيشتر، سودآوري بيشتري دارند، ممكن است اين بانك نيز راهبردهاي مشابهي را در پيش گيرد. اين استراتژي كلي ريسك ممكن است از ديدگاه آن بانك مطلوب باشد، زيرا بانكها بايد بدون افزايش احتمال ورشكستگي، سوددهي را افزايش دهند. اين رفتار جمعي، ريسك بانكي را به يك ريسك كلان تبديل مي‌كند كه در نهايت مي تواند هزينه هاي بسيار بالايي را به اقتصاد وارد كند. در اين تحقيق با توجه به برآورد اثرات مشترك آنگريست (2014) و مطالعات برگر و بومن(2009) و سيلوا (2016) به بررسي ريسك نقدينگي 13 بانك خصوصي ايران براساس داده هاي فصلي سال هاي 1385 لغايت 1395 با دو روش حداكثر درستنمايي با اطلاعات كامل و سه مرحله‌اي حداقل مربعات پرداخته شده است و مشخص مي‌شود كه بانكهاي خصوصي گزينه‌هاي نقدينگي خود را به صورت جداگانه بهينه‌سازي نمي كنند و ممكن است به انتخاب بانكهاي ديگر نيز توجه كنند. در حقيقت هنگاميكه بانكها بر اين باور باشند كه امكان دارد در شرايط مالي سختي قرار گيرند، تمايل به كار گروهي داشته و به استراتژي مشابه پر ريسك ساير بانكها مي‌پيوندند.