نقش اقامتگاه‌هاي بوم گردي در توسعه گردشگري روستايي در نواحي روستايي شهرستان خور و بيابانك

اقامتگاه‌هاي بوم گردي از طريق سازگاري با محيط طبيعي و جوامع محلي و اقتصاد مي‌توانند پايدار بمانند و با جايگزين كردن هتل‌هاي معمولي به تعداد بيشتري از اقامتگاه‌هاي بوم گردي تأثير كلي صنعت گردشگري را كاهش دهند و از اين طريق به توسعه پايدار گردشگري نايل شوند. بدين ترتيب، پژوهش حاضر به شيوه توصيفي تحليلي به نقش اقامتگاه‌هاي بوم گردي در توسعه پايدار گردشگري روستايي، در شهرستان خور و بيابانك پرداخته است. جامعه آماري اين پژوهش سه گانه است و شامل گردشگران اقامتگاه‌ها و صاحبان اقامتگاه‌ها و ساكنين محلي بوده‌اند كه به ترتيب 143 گردشگر، 11 مالك و 330 خانوار محلي در 5 روستاي گردشگري شهرستان خور و بيابانك به‌صورت نمونه‌گيري خوشه‌اي و تصادفي انتخاب‌شده و مورد سنجش قرار گرفتند. داده‌هاي گردآوري‌شده در محيط نرم‌افزاري spss با استفاده از آزمون‌هاي T تك نمونه‌اي، تحليل واريانس يكطرفه وآزمون دانكن و آزمون ضريب همبستگي اسپيرمن تجزيه‌وتحليل شدند. نتايج نشان داد كه كيفيت اقامتگاه‌هاي بوم گردي در مناطق روستايي موردمطالعه در وضعيت مطلوبي قرار دارد و منطبق بر شاخص‌هاي پايداري اقامتگاه‌هاي بوم گردي و استاندارد‌ها است. همچنين نتايج حاصله از آزمون‌ دانكن نشان داد كه بين كيفيت اقامتگاه‌ها به تفكيك روستاها تفاوت معناداري وجود دارد به‌گونه‌اي كه روستاي گرمه بالاترين امتياز را با مقدار 4.19 را دارا هست و روستاي ايراج پايين‌ترين امتياز را با مقدار 2.96 به خود اختصاص داده است. نتايج آزمون ضريب همبستگي اسپيرمن نشان داد كه بين اقامتگاه‌هاي بوم گردي و توسعه پايدار گردشگري با ضريب همبستگي 0.90 ارتباط معني‌دار وجود دارد و بيانگر آن است كه الگوي اقامتگاه بوم گردي در منطقه مورد مطالعه و ديگر مناطق روستايي و بكر طبيعي به‌عنوان يك كسب‌وكار كوچك گردشگري با مالكيت بومي و مديريت خانوادگي، هماهنگي بيشتري با توسعه پايدار گردشگري دارد.