تحليل پايداري معيشت و شيوه سكني گزيني عشاير در شهرستان ايلام

انسان ها در طول تاريخ سه نظام اجتماعي كوچ نشيني، روستانشيني و شهرنشيني را با اوضاع و شرايط اقتصادي، فرهنگي و سياسي گوناگوني تجربه نموده كه به سبب توانايي محدود نظام قبلي در رفع نيازهاي بشر، نظام اجتماعي جديد پا گرفته است. جامعه عشايري ايران به عنوان يك واقعيت اجتماعي، بخشي از ساختار تاريخي سياسي و فرهنگي و عضو فعال از پيكره جامعه ملي است و نقش آن در تأمين مواد پروتئيني و ساير فرآورده هاي لبني قابل توجه است. اين در حالي است كه بررسي هاي انجام شده حاكي از آن است كه الگوي معيشت عشايري با بحران مواجه است. در صورتي كه اين ناپايداري بدليل عدم برخورداري ادامه يابد، توسعه ملي نيز به خطر خواهد افتاد. لذا شناسايي شيوه مناسب سكني گزيني، يك مرحله حساس و مهم براي توسعه پايدار عشاير محسوب مي گردد. از اين رو اين تحقيق به منظور انتخاب مناسب ترين شيوه سكني گزيني كه بتواند پايداري معيشت عشاير ايلام را فراهم كند با روش تحقيق كمي و كيفي صورت گرفته است. با توجه به مكتب كد گذاري اشتراوس و كوربين تجزيه و تحليل داده هاي كيفي در راستاي استراتژي گراندد تئوري در قالب 3 مرحله كد گذاري باز، محوري و انتخابي با استفاده از نرم افزار maxqda انجام پذيرفت. سپس مدل نهايي معيارهاي پايداري معيشت عشاير تبيين گرديد و بر اساس اين مدل و پيشينه پژوهش، پرسشنامه فاز كمي تحقيق طراحي گرديد. نمونه آماري در بخش كيفي 14 نفر از تسهيل گران و خبرگان عشاير و در بخش كمي 9 نفر از خبرگان وكارشناسان بودند. داده هاي مورد نياز توسط پرسشنامه محقق ساخته و مصاحبه باز جمع آوري گرديد. نتايج تحليل داده ها با استفاده از روش تحليل سلسله مراتبي و نرم افزارEXPERT CHOICE2000 نشان داد كه شيوه كوچ نشيني داراي بالاترين اولويت بوده است.