ارائه الگوي ارزيابي توزيع فضايي فعاليت(اشتغال و بيكاري) زنان در شهرستان هاي ايران با استفاده از سيستم هاي دانش بنيان

بحـث اشتغال از مهم ترين مباحث مورد توجه دركشورها در حال توسعه و توسعه نيافته محسـوب مي شود و مقوله اي اقتصـادي، اجتماعي و سياسي است كه بايد به آن توجه ويژه شود. از آنجا كه نيروي انساني يكي از مهم ترين و اساسي ترين عوامل توليد محسوب مي گردد، از طريق مشاركت در توليد چه به لحـاظ فيزيكي(نيروي كار) و چه به لحاظ فكري، مديريتي و تكنولوژيكي مي تواند نقش بسيار برجسته اي را در رونـد توليـد ايفـا نمايد، بنابراين لازم است كه زمينه هاي اشتغال نيروي انساني را فراهم آورد. پژوهش حاضر با هدف تحليل فضايي و تعيين جايگاه هر يك از (شهرستان هاي )كشور به لحاظ بهرمندي از شاخص هاي اشتغال زنان و تبيين ميزان شكاف بين مناطق كشور در زمينه ي بهره مندي از شاخص هاي مذكور انجام شده است. نوع تحقيق كاربردي و روش مورد استفاده توصيفي تحليلي و براي گردآوري اطلاعات از مطالعات كتابخانه اي و ميداني بهره گرفته شده است. در اين تحقيق شهرستان هاي كشور مورد ارزيابي قرار گرفته است. براي ارزيابي از 6 شاخص در قالب 2 مولفه استفاده شده است و براي تجزيه و تحليل داده ها و اطلاعات از سيستم دانش بنيان با استفاده از منطق فازي و نرم افزار متلب و نرم افزارArcGIS بهره گرفته شد. نتايج نشان مي دهد كه بين استان ها و شهرستان هاي كشور از لحاظ بهره مندي از شاخص هاي اشتغال زنان نابرابري و شكاف زيادي وجود دارد به طوري كه از يك سو، مشاركت اقتصادي زنان با 44.21 درصد در 168 شهرستان در وضعيت خوب و رو به بهبود قرار دارند و از سوي ديگر، بالابودن نرخ بيكاري زنان در استانهاي كشور از نظم خاصي پيروي نكرده و هر جا شرايط براي كار و اشتغال فراهم بوده است از نرخ بالايي برخوردار شده است كه بخش هايي از سيستان در درجه پايين مشاركت اقتصادي و لكه هايي از غرب،كرمانشاه، لرستان و جنوب غرب، در درجه دوم قرار دارند. درجه مشاركت اقتصادي در خوش بينانه ترين حالت شامل اصفهان، يزد، خراسان جنوبي و لكه هايي از بوشهر و هرمزگان و جزاير جنوبي از مشاركت بالايي برخوردار بوده كه شرايط خاص اقتصادي اين مناطق در اين امر دخيل است.