رابطۀ دولت و طبقۀ متوسط جديد در ايران پس از انقلاب اسلامي(1392-1384)

طبقۀ متوسط يكي از گروه‌هاي مهمي است كه تحت تأثير ماهيت رانتيري دولت ايران قرار داشته و آن طور كه صاحب‌نظران همواره اعتقاد دارند، اين طبقه است كه حامل اصلي دموكراسي و توسعۀ سياسي است. سئوال اصلي كه اين مقاله درصدد پاسخ به ان مي‌باشد اين است كه روابط دولت و طبقه متوسط در فاصله ميان سال‌هاي 1392-1384 چگونه بوده است؟ فرض اصلي و اساسي پژوهش اين است كه به واسطه وابستگي شديد دولت به درآمدهاي نفتي و بي نيازي نسبي از جامعه، خواسته‌هاي طبقه متوسط به حاشيه رفته بود. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد، تأكيد بر شعار عدالت در عرصۀ داخلي، به موازات كم توجهي به توسعۀ سياسي و نهادهاي مدني و مواجهۀ مستقيم با افواج مردم، از مهم‌ترين رويكردهاي دولت هاي نهم ودهم نسبت به طبقه متوسط بود.  بررسي شاخصه‌هاي تحقيق همچون حاكميت قانون، فساد، آزادي مطبوعات، استقلال طبقات نشان مي‌دهد كه در اين دوره تقاضاهاي طبقه متوسط براورده نشده بود. روش تحقيق در اين مقاله، توصيفتحليلي است و شيوه گردآوري داده ها، كتابخانه‌اي و از طريق فيش برداري صورت گرفته است.