بررسي رابطه ويژگي‌هاي شخصيت محمدرضا پهلوي و وابستگي در سياست خارجي

بخش مهمي از علم سياست به شناسايي رفتار و افكار انسان مربوط مي‌شود. رهبران سياسي به‌رغم مقام خود در جامعه، ويژگي‌هاي شخصيتي مختص به خود را دارند كه مي‌تواند پيامدهايي براي تصميم گيري آنها در عرصه سياست داشته باشد. از اين رو لازم است براي فهم اقدامات و سرنوشت رهبران سياسي، شخصيت آنان به دقت از ديدگاه‌هاي روانشناختي مورد واكاوي قرار گيرد اين مقاله بدنبال پاسخ به اين سئوال است كه چگونه ويژگي‌هاي شخصيتي شاه در پيوند با سياست خارجي او مبتني بر وابستگي بوده است؟ روش تحقيق در اين مقاله كيفي با رويكرد توصيفيتاريخي است و داده‌هاي پژوهش به شيوه كتابخانه‌اي و از طريق فيش برداري جمع آوري شده است. بر اساس تحليل رفتار متقابل اريك برن و بررسي سبك رشد شخصيتي محمد رضا پهلوي به نظر ميرسد، نوع تربيت خانوادگي شاه مبتني بر استبداد رضاشاهي از يك طرف و تنوع محيط‌هاي تربيتي محمدرضا از طرف ديگر باعث شده بود تا علاوه بر ظهور وابستگي در شخصيت او به روساي جمهوري امريكا به عنوان «پدر» نگاه كند. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه به واسطه حضور رضاشاه به عنوان فردي قدرتمند در زندگي شخصي و سياسي محمدرضاشاه، او هرگز نتوانست از سيطره رواني پدر خارج شود و در تعاملات سياسي همواره بدنبال يك حامي بوده است.