ابعاد معرفتي امام زمان (عج) در آموزه‌هاي ديني

The Epistemological Dimensions of the Imam of Time (aj) in Religious Teachings

بر اساس روايات، ائمه چهارده معصوم عليها السلام مخلوقات اين عالم هستند و شرط دين ‌داري در افراد، معرفت نسبت به آنان است. در يك قاعده اگر فردي امام‌شناس باشد، به‌تبع آن نسبت به توحيد و نبوت هم معرفت پيدا مي‌كند و اگر نسبت به امام زمان عصر خود معرفت نداشته باشد، توحيد و نبوت را نپذيرفته و به عبارتي، فردي بي‌دين محسوب مي‌گردد. اين مقاله حاصل گردآوري اطلاعات كتابخانه‌اي با روش توصيفي ـ تحليلي، بر آن است كه با استناد به روايات مستند از ائمه معصومان عليها السلام و سخنان انديشمندان اسلامي، كه برگرفته از قرآن و احاديث الهي است، به بررسي ابعاد معرفتي امام زمان عليه السلام بپردازد تا زمينه شناخت و معرفت حقيقي نسبت به آن حضرت در عصر حاضر را روشن سازد. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه منتظران امام زمان در زمان غيبت، مي‌توانند با استمداد از مجموعۀ باورهاي عميق دربارۀ امامت، مانند ضرورت و اهميت آن، نقش امام در عبوديت و بندگي، شناخت ابعاد شخصيتي و ويژگي‌هاي اخلاقي ـ رفتاري، شناخت اوصاف و برنامه‌هاي ايشان، اعتقاد به ظهور آن حضرت و تحقق معرفت به وجود امام زمان، خود را از غفلت‌ها و انحراف‌هاي زمانۀ غيبت مصون بدارند و زمينه تكامل معنوي و اخلاقي خود را فراهم كنند و بدين وسيله زمينه‌ساز ظهور امام خود شوند.

According to the narrations, knowing the Imam is the condition of religiosity. In a rule, anyone knows the Imam, he/she will also know Monotheism and Prophethood. But if one does not know the Imam of the time, then he/she does not know monotheism and Prophethood. Using a descriptive-analytical method and focusing of the Holy Qur’an and narrations, this paper studies the epistemological dimensions of the Imam of the Time (aj) in religious teachings. The findings show that, people in the time of occultation can prepare the conditions for their perfection and the reappearance of the Imam through the recognition of the Imam and his state in worship and servitude.