بازنمود كژكاركردهاي اخلاقيِ ارتباطات درون‌فردي موثر بر بالندگي استعدادهاي سازماني

زمينه: اگر اخلاق (جمع «خُلق») به معناي قوا، سجايا و صفات دروني در نظر گرفته‌شود اشاره به بُعد درون‌نگر افراد مي‌كند كه در ادبيات مديريت و روان‌شناسي با نام ارتباطات درون‌فردي شناخته مي‌شود. اين جنبه از ارتباطات از زمينه تحقيقاتي بسيار كمي برخوردار است. از اين‌رو پژوهش حاضر در پي شناخت تنوعي از كژكاركردهاي اخلاقي درون‌فردي است كه عامل تضييع استعدادهاي سازمان شمرده مي‌شوند. روش: مطالعه حاضر پژوهشي كيفي با استراتژي پديده‌نگاري است. جامعه آماري مجموعه كاركنان پيماني يا رسمي ارگان‌هاي دولتي استان خراسان شمالي است كه »تجربه تضييع استعدادها و مهارت‌ها « را در خود، همكاران، يا منابع انساني زيرمجموعه خود داشته‌اند. تعداد 20 نمونه به شيوه غيرتصادفي و هدفمند از ميان 17 ارگان دولتي انتخاب شده و از مصاحبه نيمه‌ساختاريافته براي جمع آوري داده‌ها استفاده شد. تحليل داده‌ها در سه گام كدگذاري باز، محوري، و گزينشي صورت گرفته و فضاي نتيجه بر آن اساس ارائه شد. يافته: پس از تلخيص، تقليل، و كدبندي داده‌ها تعداد 5 كانون توجه (افق دروني) در حوزه كژكاركردهاي درون‌نگر اخلاق با عناوين »انتفاع‌طلبي «، »خود برتربيني «، »نگراني و بدبيني «، »بي‌تفاوتي «، و »ايده‌آل‌گرايي « در قالب 3 زمينه ارتباطي درون‌‌فردي (افق بيروني) شامل »مديران و مراتب سازماني بالاتر «، »همكاران و زيرمجموعه «، و »فرد مستعد « حاصل شد. نتيجه‌گيري: »بي‌تفاوتي « و »نگراني و بدبيني « پرتكرارترين كژكاركردهاي ارتباطي درون‌فردي بودند كه به عنوان موثرترين عوامل در جلوگيري از بالندگي استعدادها مورد شناسايي قرار گرفت. از سوي ديگر نقش تفكرات، باورها و احساسات »مديران « بيش از ساير افق‌هاي بيروني تشخيص داده‌شد.