رهيافت‌هاي محمدبن‌زكرياي رازي و ابن‌سينا در پيشگيري و درمان هيجان حزن و اندوه

انسان‌ها در زندگي خود با انواع هيجانات روبه‌رو هستند. اين هيجانات به دو دستة مثبت و منفي تقسيم مي‌شوند. در نوع دوم افراد براي خودداري و رهايي از آنها تلاش مي كنند. هيجانات از منظرهاي فلسفي و زيستي و روان‌شناسي بررسي مي‌شوند. محمدبن‌زكرياي رازي و ابن‌سينا از فيلسوفاني هستند كه درباره هيجان حزن و اندوه بحث كرده‌اند. با مقايسه و گزارش آثار اين دو درمي يابيم كه محمدبن‌زكرياي رازي با پيش‌گرفتن روش اخلاق فلسفي افلاطوني، هدفش را سلامت‌محوري قرار مي دهد. رويكرد وي معطوف به جسم و روان است. حزن و غم از منظر وي مذموم و عدم اعتدال مزاج و پندارة ثبات داشته‌ ها، عوامل ايجادي آن است. حفظ اعتدال مزاج، منفي‌انگاري دارايي و اصلاح نگرش ثبات داشته ها ازجمله روش هاي درماني مورد توجه رازي در كتاب طب روحاني است. ابن‌سينا نيز در مواجهه با حزن و اندوه با اتخاذ روش اخلاق فلسفي ارسطويي، رويكرد كمال‌محور را برمي گزيند. وي در درمان غم و اندوه به امري فراتر از سلامت تن مي انديشد. شيخ‌الرئيس در درمان اين عارض نفساني، درمان هاي رواني و معنوي را مؤثرترمي داند. از نظر وي افزون بر اصلاح انگارة ثبات داشته ها، زيارت و دعا عامل مهمي براي زدودن غم است.