شناسايي و مدل سازي توانمندسازهاي مديريت زنجيره تأمين سبز در صنايع كوچك و متوسط

در چند دهه گذشته، دغدغه هاي محيط زيستي پيرامون عمليات توليدي صنايع، سازمان هاي مختلف را برآن داشته تا از اقدامات سبز در فرآيندهاي مختلف زنجيره تأمين استفاده كنند چرا كه مديريت زنجيره تأمين سبز يك فلسفه مهم سازماني در كاهش خطرات محيطي و يك رويكرد پيشگيرانه جهت افزايش عملكرد زيست محيطي و دستيابي به مزاياي رقابتي در سازمان ها تلقي مي شود. هدف اصلي پژوهش شناسايي توانمندسازهاي مديريت زنجيره تأمين سبز و ارائه مدلي در اين راستا از ديد ملاحظات زيست‌محيطي است. پژوهش پيش رو كاربردي و از نظر روش، توصيفي همبستگي است. جهت گردآوري داده‌ها پس از مرور پيشينه پژوهش شاخص هاي مؤثر بر مديريت زنجيره تأمين سبز  شناسايي و با استفاده از  پرسشنامه ي محقق ساخته حاوي 23 پرسش از مديران صنايع كوچك و متوسط در استان اصفهان جمع بندي گرديد. بر اساس جدول كرجسي مورگان، با روش نمونه گيري تصادفي ساده، از بين 250 نفر كاركنان صنايع كوچك و متوسط در استان اصفهان، 150 نفر نمونه  آماري پژوهش انتخاب شدند. براي تجزيه وتحليل داده ها و اولويت بندي شاخص ها، از مدل معادلات ساختاري استفاده شد. شاخص ها رتبه بندي و در نهايت مدل پيشنهادي ارائه گرديد. نتايج حاصل از يافته هاي پژوهش در باب عوامل مؤثر بر توانمندسازهاي مديريت زنجيره تأمين سبز در پنج  شاخص شامل (تجارت الكترونيك، عمليات داخلي، موفقيت لجستيك، مديريت كيفيت جامع و نوآوري) طبقه بندي شده است و نتايج اولويت بندي عوامل نشانگر اين است كه عمليات داخلي با (0.508) درصد، بيشترين تأثير را بر روي مديريت زنجيره تأمين سبز دارد و نوآوري (0.317)، موفقيت لجستيك (237)، تجارت الكترونيك (0.228) و مديريت كيفيت جامع (0.218) در اولويت هاي بعدي قرار مي گيرند.