بررسي امكان يا عدم امكان اجراي حدود در انديشه سياسي شريف مرتضي

سيدمرتضي دو بيان به ظاهر متعارض در خصوص اجراي حدود الهي در عصر غيبت دارد. آراء كلامي و فقهي شريف مرتضي در تبيين حكم حدود در عصر غيبت تنيده به يك‌ديگرند. پژوهش حاضر، حول پاسخ به اين پرسش سامان يافته است: ديدگاه شريف مرتضي در انديشه سياسي خود، درخصوص امكان يا عدم امكان اجراي حدود در عصر غيبت چيست؟ هدف مقاله، حل و فصل نمودن ابهام و تعارضي است كه درباره تعليق و جواز اجراي حدود در انديشه سياسي شريف مرتضي به چشم مي آيد. او به منظور تأمين دو ركن اجراي حدود در عصر غيبت، يعني «مشروعيت» و «قدرت» بر اجراي حدود، به توجيه شرعي آن ها پرداخت. وي روشن نمود شخص از يك سو بايد قادر بر احقاق حق، دفع باطل، امر به معروف و نهي از منكر باشد و البته به احكام و حدود الهي علم كافي و وافي داشته باشد؛ و از سوي ديگر، سلطان جائر منصب قضا را به او واگذار نمايد تا اجراي حدود بر شخص واجب گردد. سيد مرتضي معتقد است فقهاء و علماي اماميه افراد واجد صلاحيت هستند  كه شرايط پيش گفته تصدي منصب قضا را دارند. روش تحقيق، گرداوري و تحليل اطلاعات براساس روش استنادي و تحليلي است.