ساختار فضايي مهاجرت‌هاي بين‌استاني در ايران: كاربرد مدل‌هاي لگاريتم خطي

هدف مقاله پيش رو، بررسي ساختار فضايي مهاجرت‌هاي بين‌استاني در ايران با استفاده از مدل‌هاي لگاريتم خطي است. براي اين منظور، داده‌هاي مهاجرتي بين‌استاني در سرشماري‌هاي 1390 و 1395 مورد تحليل قرار گرفته و سپس آينده جريان‌هاي مهاجرتي بين‌استاني تا 1405 ترسيم شده است. برپايه يافته‌ها، سطح كلي مهاجرت‌هاي بين‌استاني در دو سرشماري 1390 و 1395، چهار درصد افزايش يافته است. استان تهران، بيشترين سهم را از نظر مبدأ و مقصد مهاجرت‌ها داشته است و انتظار مي‌رود اين جايگاه را تا سال 1405 حفظ نمايد. با اين وجود، ساختار فضايي مهاجرت ها طي دو سرشماري اخير براي بيشتر استان‌ها ثابت نبوده است. نتايج نشان مي‌دهد كه استان‌هاي كشور بيشترين تعامل مهاجرتي را با استان‌هاي همسايه خود داشته‌اند كه درعين‌حال، از سطح توسعه‌يافتگي بالاتري نيز برخوردار بوده‌اند. در مجموع، ساختار فضايي مهاجرت‌هاي داخلي در ايران، متأثر از الگوي نامتوازن توسعه در استان‌هاي كشور شكل گرفته است. بنابراين، سياست‌هايي كه بتواند به كاهش نابرابري‌هاي منطقه‌اي در كشور منجر شود، به بازتوزيع بهينه جمعيتي كشور كمك خواهد نمود.