عنوان مقاله :
ما ـ راوي مشوش «خانه‌روشنانِ» گلشيري: چرايي يك روايتگريِ مبهم
پديد آورندگان :
شهبازي ، نسترن دانشگاه خوارزمي , باقري ، بهادر دانشگاه خوارزمي , بيات ، حسين دانشگاه خوارزمي
كليدواژه :
ساخت‌گرايي , زاويۀ ديد , هوشنگ گلشيري , «خانهروشنان» , روايت‌شناسي , ما ـ روايت
چكيده فارسي :
براساس دسته‌اي از نظريه‌هاي روايت‌شناسي، گاه ممكن است راوي و بينندۀ رخدادهاي داستاني با هم تفاوت داشته باشند. پيوند اين‌دست نظريه‌ها در قالب‌هاي داستاني اي كه خود به‌لحاظ ساختمان، صناعت‌محور و داراي ساختار‌هاي غيرمتعارف‌اند، باعث پيچيدگي فزايندۀ روايت مي‌شود. »خانهروشنان « از مجموعه‌داستان نيمۀ تاريك ماه اثر هوشنگ گلشيري، از اين‌گونه داستان‌هاست. روايت اين داستان با ساختاري مبتني بر زاويۀ ديد اول‌شخص جمع، در كنار برهم‌خوردگي نظم زماني و ابهام‌هايي كه در فرايند فهم كيستي روايتگر داستان وجود دارد، شناخت راويان را با مشكل مواجه كرده است. اين نوشته سعي دارد با تكيه بر زاويۀ ديد اين داستان، ويژگي‌هاي منحصربه‌فرد راويان را كه شامل سيلان آگاهي و انسان‌وارگي است، بررسي كند و نشان دهد گزينش هوشمندانۀ روايتگر جمعي چگونه توانسته است با منسجم نگه داشتن زبان روايي، درعين غيرمتوازن بودن آگاهي راوي در بخش‌هاي گوناگون روايت، انسجام ساختاري داستان را حفظ كند.
