اثربخشي مداخله فعال‌سازي رفتاري بر افزايش رفتارهاي خودمراقبتي و اميد به زندگي سالمندان

فرايند پيري بدون شك امري غير قابل اجتناب است. خودمراقبتي و اميد به زندگي از مفاهيم مهم در دوران سالمندي بوده و پيامدهاي مطلوبي در تأمين، حفظ و ارتقاي سلامت سالمندان دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي مداخله فعال‌سازي رفتاري در افزايش رفتارهاي خودمراقبتي و اميد به زندگي سالمندان بود. روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون با گروه كنترل و پيگيري 3 ماهه بود. جامعه آماري تمامي سالمندان بالاي 60 سال تهران بود. نمونه مورد مطالعه شامل 24 نفر با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند با توجه به ملاك‌هاي ورود به مطالعه انتخاب شدند. آنها به طور تصادفي به دو گروه 12 نفره شامل گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند. گروه آزمايش 8 جلسه مداخله فعال‌سازي رفتاري و گروه كنترل هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. ابزار پژوهش، پرسش‌نامه بررسي توانايي خودمراقبتي سالمندان همتي مسلك پاك و پرسش‌نامه اميدبزرگسالان اشنايدر بود. در نهايت داده‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 22 و در دو سطح آمار توصيفي (ميانگين و انحراف استاندارد) و آمار استنباطي (تجزيه و تحليل كوواريانس تك متغيري) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج آماري نشان داد كه مداخله فعال‌سازي رفتاري در افزايش اميد به زندگي سالمندان و افزايش رفتارهاي خودمراقبتي آنها اثربخشي معناداري دارد. اين نتايج پس از پيگيري 3 ماهه نيز پايدار بود (P 0/05 ). بنابراين مداخله فعال‌سازي رفتاري مي‌تواند به عنوان يكي از مداخلات روان‌شناختي مؤثر در افزايش رفتارهاي خودمراقبتي و اميد به زندگي سالمندان مورد استفاده قرار گيرد.