اثربخشي روان نمايشگري برسازگاري اجتماعي و بهزيستي فاعلي در سالمندان

همز‌مان با آغاز سالمندي، افراد به تدريج برخي از كاركردهاي فيزيولوژيك، رواني و اجتماعي خود را از دست مي‌دهند. سلامت رواني و وضعيت عاطفي از مهمترين عوامل پيش‌بين سطح عملكرد سالمندان هستند و بهبود رواني و وضعيت عاطفي سالمندان به آنها كمك مي‌كند كه به‌رغم مشكلات جسماني، عملكرد مطلوب اجتماعي خود را نيز حفظ كنند. بنابراين هدف اين پژوهش بررسي اثربخشي روان‌نمايشگري بر سازگاري اجتماعي و بهزيستي فاعلي در سالمندان بود. روش اين پژوهش نيمه تجربي با طرح پيش‌آزمونپس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش، تمامي سالمندان مراكز روزانه شهر تهران در سال 99-98 بودند. پس از تكميل سياهه سازگاري اجتماعي بل، مقياس رضايت از زندگي دينر و مقياس شادكامي فاعلي ليوبميرسكي و لپر، 30 نفر از سالمندان به صورت در دسترس كه كمترين نمره را در هر مؤلفه كسب كردند انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه  (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمايش 10 جلسه 90 دقيقه‌اي تحت آموزش روان‌نمايشگري قرار گرفتند و گروه گواه هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. نتايج تحليل كوواريانس تك متغيري نشان داد روان‌نمايشگري بر بهزيستي فاعلي سالمندان اثر مثبت معنادار دارد، اما اثر آن بر سازگاري اجتماعي سالمندان معنادار نبود. بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش مي‌توان از روان‌نمايشگري به‌عنوان يك روش مناسب براي افزايش بهزيستي سالمندان سود جست. چرا كه روان‌نمايشگري به مراجع اجازه مي‌دهد تا از طريق ايفاي نقش، به آزادسازي افكار، انگيره‌هاي پنهان و حالت‌هاي هيجاني خود از قبيل خشم، ناراحتي و خوشحالي بپردازد و افكار دروني و انگيزه‌هاي دروني خود را برون‌ريزي كند.