اثربخشي مداخله مثبت‌نگر بر رضايت از زندگي و توانمندي منش در مردان سالمند

پديده سالمند ي نتيجه سير طبيعي زمان است كه منجر به تغييرات فيزيولوژيكي، رواني و اجتماعي مي شود. حفظ توانمندي و رضايت از زندگي سالمندان با وجود تغييرات غير قابل ‌اجتناب در شرايط آنان مي تواند در ارتقاي جوامع مؤثر باشد. بنابراين اين مطالعه با هدف تعيين اثربخشي مداخله مثبت‌نگر بر رضايت از زندگي و توانمندي منش سالمندان انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل بود.جامعه آماري پژوهش كليه سالمندان بازنشسته شركت نفت شهر خرم‌آباد در سال 1398 بودند. حجم نمونه پژوهش شامل 30 نفر مرد سالمند (60 تا 70 سال) بود كه با روش نمونه‌گيري در دسترس و با توجه به ملاك‌هاي ورود به مطالعه انتخاب شدند. گروه آزمايش مداخله آموزشي را طي 8 هفته و 8 جلسه 90 دقيقه‌اي دريافت نمودند. پرسش‌نامه‌هاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل رضايت از زندگي دينر و همكاران و توانمندي منش پترسون و سليگمن بود. داده‌ها با تحليل كوواريانس تك متغيره، با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 22 و سطح معناداري 0.05 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها نشان داد بين گروه‌هاي آزمايش و كنترل از نظر رضايت از زندگي و توانمندي منش تفاوت معني‌داري وجود داشت (P 0.001). به عبارت ديگر مداخله مثبت‌نگر باعث افزايش رضايت از زندگي و توانمندي منش سالمندان شد. منطبق با يافته‌هاي پژوهش حاضر مي‌توان مداخله مثبت‌نگر را به عنوان يك روش كارا جهت افزايش رضايت از زندگي و توانمندي منش سالمندان پيشنهاد داد.